İmgelemek de olmasa ayak bağı düşüncelerimle dolu olurdu zihnim.

Bir sırrı eşeler gibi yüreğimin yolunu izlemek olmasa, zihin eşrafın dediklerine uyar âcz içinde yeryüzünden kaybolurdum.

Oysa şimdi ışıklarını kapattığım korkularım uzun bir uykuya yattı.

Sıkışık saatlerin arasında dudağımın kenarına biriktirdiğim fecirle sağlamlaşan umutlarım, mahiyeti bilinmeyen, mukavemet edilemez şiir yığınaklarının ortasında yaşamanın yeniden penceresini açtı.

Ara sıra değiştirse de saflarını akranım olan yalnızlık, önce kalpten geçip ağzımdan çıksa da üzülmenin ötesine saklanan cümlelerim, ne geçmişe bakıp üzüleceğim ne de geleceğe bakıp tedirginleşeceğim.

Aklıma düşeni hayatıma düşmeye hazır olduğunu bilip günümün içine konulan güzellikleri fark etmeye çalışmaktan bir adım bile geri atmayacağım.

Çünkü yaşamak nefes almakla değil fark etmekle başlar...

Eylül Ak