YUFKA YÜREKLİ ASLAN PARÇASI BABAM.
Kocaman yüreğine dünyayı sığdıracak bir derya, hafızalarda iz bırakan bir değerdi.BİNGÖL kültürüne, foklorüne inanılmaz katkı sunmuştu.Taklit, güldürü mizah konusunda, müthiş bir yetenek, dehaydı.Bingöl ve insanına sevdalıydı.Çevresine hep pozitif enerji yayar, kendisiyle barışık, Şen şakrak biriydi.Kasmandan aşağıçarşıya doğru, Meşe ağaçlarının derinliğinde, afatlardan, aftor ovasına doğru sert esen, İçinde kopan fırtınaları, iç dünyasını kimse bilmezdi.Neler hisettiğini, üzülürüm diye, Bana his ettirmemeye çalışırdı.Yüz ifadesi ve bakışlarından hüznünü acısını bilir, bakışlarından anlardım.Hemen sezerdim, iç dünyasını, üzüldüğümü anladığında, şen şakrak normal haline dönerdi.
Herkesin babasının konuşarak çocuklarına, acısıyla tatlısıyla yaşadığı anılarını övünerek veya hüzünlenerek anlattığı söz ve hikayeleri vardı.
Benim öyle anlatacağım hikayem yokdu, olmadıda,
Bazen gözünü benden hiç ayırmadan, yutkunarak sanki derinden bir of çekerdi. Talihsiz bahtına tükürürcesine, bana öyle bakar dururdu.Bir şeyler anlatmak isterdi.Duygularını Sözle söyleyemezdi.Konuşamazdı.Belki de bana kızmak ve üzmek istemediğinden.Belki de hazır öğüde balıklamaca atlamayayım diye, Belkide bana ayakda durabilmem için hayatla ilgili ders veriyordu.Ama bana öyle güzel bir gözle bakardı ki, bakışlarıyla yüzlerce yaşadığı acı ve tatlı hikâyeleri, anlatmaya çalışırdı.Bakıştan anlamayı bana koca yürekli babam öğretti.Bazen sözler, kelimeler kifayetsiz kalır.Bir bakış insana çok şeyler anlatır.Öyle manalı mahsum bana bakardıki, gözlerimi ondan almam imkansızdı.Bakışlar sadece iki gözün birbirine bakması değildir.Bir çift gözle romanlarca bakardı can paresine...
Bu yazıyı, Tüm kocam yürekli babalara, itfahen yazdım.Sürçi lisan ettiysem, af ola.