Hayatı başkalarıyla paylaştığında kendi hayatından çok daha farklı şeyler ortaya çıkıyor. Birkaç saniye durup düşündüğümde, hafif bir gülümsemenin ardından anlıyorum ki hepimiz hem farklıyız hem de yollarımız ayrı ama aynı dünyada yaşıyoruz. Herkesin derdi farklı, hevesleri amaçları ve üzüntüleri...Birde insan ilişkilerimiz var tabi. Ama en güzelide aynı dilden konuşmak gülümsemek. Ve içten uzakta bile olsa o insanları hissedebilmek. Bu hisleri, sevgiyi onlara hissettiremeyiz belki ama uzaktanda olsa yıldızlara bakıp onlara gülümsemek, ve onların mutluluğunu istemek, gözlerimizden düşen bir damla yaş bile okadar özelliğini koruyup onların gönlüne düşmese bile Yüce Rabbimiz görüyor biliyorya. Hayır , hiçbirşeyimiz sahipsiz değil. Duygularımızı bilen bir sahibimiz var. Kim anlayabilir bu duyguyu, derine çalan bir ruh fark edebilir ya bu sözleri? Bilmem, ben, derinimde bunu hissediyorum. Herkesin hayatı çileli gibi. Yaralı onca kuşlar var, rızkını bulamadığını düşünen. Oysa hayvanlar rızıklarını aradıklarında bulurlar, koy vermezler. Belkide biz insanoğlu aramayı bıraktığımız için bulamıyoruz. Bulacağımız ana geldiğimizden kapının önünden almak yerine, kapıya gelmişken geri dönüp gidiyoruz. Okadar aciziz işte.