Kendimi anlayamıyorum.Çok zaman geçti ama ben hala o sırrı öğrenemedim. İnsanların hayatına baktığımda onların bir şekilde hayatlarına devam ettiğini görüyorum. Ama ben bunu başaramıyorum. Ve onların bu başarısınada anlam veremiyorum. Kendi üzerimdeki yükü anlayamıyorum. Bu zaman nereye kadar akıp geçecek bilmiyorum. Onların düşüncesiz tavırlarınıda, oyun oynar gibi gülmelerinide anlamıyorum. Ya onlar çok iyi oynuyorlar yada gerçekten herkes benden çok daha güçlüler. Onlar gibi olmak isterdim. Her iki durumdada iyi görünenlerin tarafında olmak hayata biraz olsun sımsıkı sarılmayı gerektirirdi. Ama şimdi bunu yapamıyorum ya, ruhum bedenimde can çekişiyor. Allah’ın tek bir kulu bunu fark edemiyor, anlayamıyor, anlamaya çalışsada yerine kullandıkları boş sözler yerini doldurmuyor.Anlamaya çalışmak yerine ,etrafım sorgulayanlarla dolu. Destek istemiyorum, artık beni anlamalarınıda istemiyorum. Tek isteğim benim kendimi bir an önce anlayabilmem ve bir an önce toparlayabilmem. Hiç bukadar kendimi yalnız hissiz ve yorgun hissetmemiştim. Ve, bukadar anlamsız hayatı...