Geçici şeylerin biyografisi
Dünya ve içindekileri
...
Önce parmaklıklar girdi pencereyle arama sonra da âhir zaman.



Benim iki koldan beslenen bir iç âlemim var. Bazen açık adres veriyorum. Bazen  kamuflaj ediyorum kendimi. Benim dünyamda duvar saatleri duvardan indirildi. Üstelik bunun için birkaç kez bedel ödedim.

Benim üzerinde durduğum, düşünürken yüreğimin kabardığı ve zaman zaman çığılını dahi attığım; kimi yerde rüyadır, hüzündür, derinlikli bir yoldur.

Bahsettiğim o rüyada; mutluluk, en güzel renkleriyle açmak ister çiçekler gibi pencerede. Gel derim ısarla. Gel... Pencereye gel. Birlikte bahara erişelim. Fakat gölge duvarında bitmemiştir ışık savaşları. Hız kesmeden  devam ediyordur rüya. İşte o zaman; mutluluk ne zaman? Der kalbim.

Yaşamak, yara almaktır. Dünya, göz boyamaya devam ediyor. Yaşamak, perde arkasında kalmak. Yasamak sırası gelince, doğrulmak isteyince insan belki gözyaşları misafir olur bedene.
...


Bir yer buldum kalbim için. Bir mahzen, bir gölgelik ya da taştan bir kuyu... Kalbimi yoran şeyler ahir zamandan ruhuma yansıyanlardı. Her şey fazla idi ruhuma. Her şeye ve herkese rağmen yaşıyordum.

Yazarken şiirleri, bazen siyah sözcüklere rastlıyordum. Biliyordum. Kaleme düşen her imâ, bir kaçışın provası idi. Kaçıyordum da. Bu bir şarkı oluyordu bazen bir kitap...




...



ondört temmuz ikibinyirmiiki / emareler