Dünya sevilmez mi?


Bir yol tuttum. İçinde renkleri olan dünya; bir hevesti. Kursağımda kaldı. Dünya yeşermez mi?... Cesur insanların dimağında parlayan varlık, insanlığın kalbi.

İnsan kalbiyle birdir. Kalbiyle sever. Kalbiyle öfkelenir. Ve kimi zaman kalbiyle reddeder renkleri. O zaman renkler küser. Önce o kalbe ve sonra dünyaya kederi yerleşir renklerin

Temmuz, araf. Temmuz, bütün mekanın zamanın unutulduğu dolunay dilimi. Temmuz yeryuzündeki güneşin kavurucu iklimi. Başka güneşler de var.

Başka güneşlere atıf ola; Ben buradan gittim. Yazdığım bütün şiirleri gömerek âlemin çekirdeğine.

Güneş varsa ben varım. Güneş yoksa, ben yokum. Ve renkler güneşin yansımasıydı aslında. Güneş hiç batmadı. Renkler bir basamaktı hayallerim çin.

Hayal kuramayan insanlar varmış. Öğrendim. Ben ki heybesinde renklerin cümbüşünden önce yazılan "kader" kelimesiyle göz göze. Benim kaderimde varmış şiir. Kaderimmiş kelimelerden hüznü giyinmek.

Ben dünyayı fazla sevdim. O kadar sevdim ki ayrılamadım dünyadan. Oysa; Dünya bizi terk etmeden biz dünyayı terketmeliydik. Vazgeçmemeli idik. Unutmalıydık... Ve yorulmalıydık aydınlık bir gelecek için.




onikitemmuz ikibinyirmiiki // gelecekiçin