ilkokul ile ortaokulun beraber eğitim gördüğü büyükçe bir köyde öğretmenlik yapıyordum.Ben ortaokulda görevli olduğum için velilerle daha bir içli-dışlıydım.Akşamları kaldığım eve gelirler,sohbet ederler bayağı güzel vakit geçirirdik.

Yaza doğruydu,yine eve gelmişler,sohbet koyulaşmıştı.Geçimleri,çiftçilik ve hayvancılıktı.Bir çoğunun da ’biçerdöver’i vardı.Yazları,başka illere gider,oralarda çalışırlardı.güzel de para kazanırlardı.Bir korkuları vardı:Yolda trafik polisine yakalanmak.O yaz ceza yemeden gelirlerse sevinirler,kış boyu birbirlerine anlatırlardı.Böyle sohbetleri dinleyince,
Bende’Yolunuz Kayseri tarafına düşerse,bir akrabam var’demiş bulundum bir kere.

Köyün uyanıklarından birisi hemen fırsatı kaçırmadı.
’Hoca!Bana onun adını ve soy adını verir misin?’dedi.
Ben de;’neden olmasın vereyim’dedim.O gün sohbet bitmiş,herkes dağılmıştı.

Yaz tatili başlamış,ben de memleketime gelmiştim.O trafik polisi olan akrabamla karşılaştım.Hal hatır sorduktan sonra;bana dönüp,’senin görev yaptığın köyden bir biçerciyle karşılaştım.Tam evraklarını soracaktım ki,benim de burda bir tanıdığım trafik polisi var’demez mi?’
’Kim,adı nedir’diye sorduğum da:’Benim adımı-soy adımı söylemez mi?Şaşırmıştım ama bir şey belli etmeden:
’Olabilir,önce evraklarını ver’dedim.
’İncelediğim de pek önemli bir kusurları yoktu.Ama yine de tereddütlü bir halde yüzüme bakıyorlardı.Sadece biçerin onündeki helezonu sökmemişlerdi.’
’Yolda bu şekilde gitmeyin,sonra bunu sökün öyle gidin’diyerek evraklarını geri verdim’.Aldılar,çok memnun oldular.
’O bahsettiğiniz kişi benim demedim.Tanımıyorlardı tabi,senin görev yaptığın köyden olduklarını anladım,sonra durumu arkadaşlarıma anlattığımda bayağı gülmüştük,Şimdide sana anlatıyorum...

Biz de alışkanlık haline gelmiş,başımıza bir şey geldiğinde mutlaka ya tanıdık birini ararız ya da siyasilerden ’medet’ umarız.Oysa işimizi düzgün yaptığımızda kimseye muhtaç olmadığımızı bilmemiz lazım ama karşımızdakinin de bize haksızlık yapmaması lazım.İnşallah,kurallar sisteminin işlediği güzel güzel günlere kavuşmak dileğiyle...
Abdurrahman KAHRAMAN