Ben ağlayamıyorum, heyecanlanmıyorum, gülüyorum ama gülmüyorum aslında. Kırılıyorum mesela ama kırılmakla kalmıyor o. Hiçbir şey yapmıyorum. Kabuleniyorum? Bilmiyorum nasıl desem nasıl anlatsam...hissedemiyorum bazı şeyleri. Bütün gün susup etrafı, insanları izleyeyesim var
sadece. Bomboş hissediyorum. Önceden ağlardım geçerdi. Uyurdum geçerdi. Ya da ben avutuyorum kendimi bilmiyorum ama artık oda olmuyor anlıyor musunuz?  Neye ihtiyacım var benim? Çığlık atıp bağırsam geçer mi bu? Var olan tek şey sorumluluklar, beklentiler... ve onlar beni tüketiyor...benim hevesim bitiyor, kendinim dışında herkes faydam olurdu ama artık onun için bile güç bulamıyorum. Sevdiklerime destek olacak güç bile azalmaya başladı. Sorun ne? Bunu her gece kendime soruyorum? Senin sorunun ne? Amacın ne?  Ne istiyorsun kendinden?