Hayattan bazen büyük bir olay olmasını ve sonucunun ise büyük mutluluk vermesini bekleriz. Büyüklük kavramı kafamızda hepimize göre değişik bir boyuttadır. Mesela benim için evim büyük bir mekan iken, senin için saray fakirhane olabilir. Benim için bir fil "ne kadar büyük" dediğim bir kavramken, senin için "Sivas kangalına bak! Ne kadar da büyük bir fili devirebilir" olabilir. Yani senin için küçük bir mutluluktur ama benim için kocaman bir mutluluktur. Mutluluğun verdiği mutluluk kimden geldiğine, o anda sizin için ne anlattığına ve değer yargılarınıza göre dozajının değiştiği bir kavram olduğunu düşünüyorum.
Geçen gün Kahvaltımı yaptım. bilirsiniz yemekten sonra insana bir rehavet çöker. İşte tam da o an. Hiç bir şey yapamak istemiyorum. Annem Gülsen ve ben Aysel. Daha sonraki yazılarımda diğer aile fertlerinden de bahsedeceğim. Ama bugünkü konum annem Gülsen. Kahvaltıdan sonra bulaşık makinesinin içindeki temiz bulaşıkları raflara yerleştirme görevim vardı. Annemde kahvaltıdan sonra çayını aldı ve salona geçti. Bende elimde cep telefonu sosyal medyada geziniyorum. İçerden annem seslendi " Aysel bulaşık makinesini boşalt yeni bulaşıkları da yerleştir". Tamam annecim dedim. Telefonu kapattım ve bulaşık makinasının yanına gittim, kapağı açtım bir baktım hepsi yerlerine yerleştirilmiş. İşte o anda yüzümde kocaman bir tebessüm ve içimden "İyi ki annem var ve yanımda, bu dünyada olmayan annelerinde mekanları cennet olsun" diye duamı ettim. Sonrada annemin yanına gidip yanağından öpüp ona teşekkür ettim.
Sevgi çok güçlü bir bağ. Sen yokken senin düşünülmesi insana ne kadar değerli olduğunu hissettiriyor. Hepimiz sevdiklerimize değerli olduğunu hissettirelim. Korkmayalım. Kaybedecek hiç bir şeyimiz olmayacaktır. Sevgi ve saygılarımla...