Babamın kulağıma fısıldadığı o kelime çoğu zaman kurtarıcım olmuştu, "sihir". Benim masalım yıllar sonra babamı, kalbimde kökleri ta damarlarına kadar geniş bir sevgi haritası çizen sevgili babamı kaybettikten sonra başlamıştı. Henüz dokuz yaşında olmama rağmen bir çocuk değil yetişkin gibi düşünmeye başlamış olmam, en sevdiğim oyunları uzaktan izlemem beni yalnız, terkedilmiş hissiyle cevreliyordu. Bazen harita üzerinde kimsenin fark etmediği bir adacık gibi issizlikla oruyordum duvarlarımı. Belki sorumluluklarımı böyle aşabilecek, söz verdiğim kendim olabilecektim. Pazar günleri evimizin az ötesindeki ormanlık alanda yürür, sessizce yeni açan çiçeklerin resmini çizer ve mutfaktaki yemek masasının üzerindeki ince, uzun cam vazoya resimden arta kalan çiçekleri koyardım. Masa güzel olsun ki annem de mutlu olsun isterdim. Hiç mutlu olamamıştı. Babam da onu kırmıştı kimi zaman bende. Fakat babamı özledikçe bana daha sıkı sarilirdi. Bazen nefesin kesilir, boğulacakken kendimi zor kurtarırdim kollarından. Aldığı ilanların adetleri artmış iyice uyurgezer olmuştu. Yemek yemiyor sadece uzandığı yerden perdeyi aralayıp camdan uzakları izliyordu. Beklediği şeyi biliyordum. Annemin kayıp gitmesine izin vermeyecektim. Tüm gücümle bağırıyor kapı baca tirmaniyirdum...

Devam edecek
17/07/2022
Yasemin