Sekiz yaşında bir kız çocuğuyum.

Hiç uzatılmayan saçlarıma dokunarak, boşluğu dolmayan ön dişimi dilimle yoklayarak upuzun bir sokaktan geçiyorum.Hiç büyümüyorum fotoğraflarda, oyunlarda hiç yenilmiyorum.Henüz okuduğum yarım bir hikâye yok, buruk bir hüzünle acı tat bırakan bir şiir okumadım daha.

Herkes uyurken uyanıp, gökyüzüne bir resim çiziyorum, hikâyeler kurguluyorum.Hiç geçmeyecek zamanlar, eskimeyecek romanlar yazıyorum birkaç dakikada. Sonunda hep biri eksik kalıyor, cümleler devriliyor.Bir çocuk hiçbir zaman korkusuz uyuyamıyor.

"Anne, büyümeyeyim ben..." diyorum. Şehrin daracık sokaklarından ,bitmek bilmez sokak oyunlarından kopmayayım. Uzun yolculuklarda uykusu ağır dedemin kucağında uyuyamayıp beyaz sakalıyla oynayayım.Bir terminalde oyuncak dükkanını birbirine katmayayım...

Ne oldum ben şimdi?
Hangisinden sonra ben oldum, ben?
Hangi darbede büyüdüm?
İlk neyi üstün tuttum kendimden?

Filizlenip boy veren o sevgiyi mi
Yoksa o ilk ağrıyı mı?

Sekiz yaşında bir kız çocuğu değilim.


Acıdıkça, acıyı tanıdıkça bilge mi oldum ben şimdi yoksa yaralı mı?


n.k-