Şiir yazmak için oturduğum masada bu satırları yazarken buluyorum kendimi. Düşünmekten kaçtım bir süre. Ama ne bileyim artık düşünmenin zamanı geldi sanki? Gerçekten neler oluyor? Kalbimde neler oluyor? Bir süredir beni yoran şey bu. Kalbimde olanları çözememem… Duygularımı hissedemiyorum. Eğleniyorum evet ve sonra donup kalıyorum. Huzurun neye benzediğini biliyorum. Huzur değil hissettiğim. Tepkisizlik? Çaresizlik… Milyonlarca şey yaşanıyor etrafımda. Onlarca insanla karşılaşıyorum. Kimisiyle anılarım var lakin yabancıyım, kimisinin adını biliyorum yalnızca… Farkında olmadan dahil olmuşlar hayatıma. Farkında olmadan iz bırakmalarına müsaade ediyorum. Gerçekten nasıl olabiliyor bu? Ne cüretle hayatıma dokunabiliyorlar? Kim bunlar? Sorumlusu kim? Benim… Bir süredir kilitli tuttuğum kapıları bir anda birilerine açıverdim. Arkasında dizilmiş binlercesini göremeden… Ah ne büyük aptallıktı. Tutamadım kapıları ne yüce bir hata böyle. Ya şimdi ne olacak? Ne olmasını umuyorum? İçeri girenleri kovalamadan kitlersem kapılarımı tekrar ne olacak? Ah lütfen. Sakin kalmalıyım. İnanmalıyım nasıl girdilerse öyle çıkacaklarına. Korktuğumu söylemiş miydim? Neden korktuğumu değil. Yalnızca korktuğumu… Neyse korkuyorum işte. Çok karmaşık her şey. Düşünmemek için verdiğim savaşa hayret ediyorum. Ama nihayetinde buradayım işte yine... İnsanlar keşkeler biriktirir ya içlerinde. Ya da iyi kiler. Ben, neyseler biriktiriyorum sanırım. Neyse… Konu dağıldı, göz kapaklarım ağırlaşıyor yine. Saat kaçtı? Gece yarısına daha çok var. Yoruluyorum. Artık düşünmeden uyuyabiliyorum. Çünkü düşünecek o kadar şey biriktirdim ki, düşünerek kaçtığım gerçeklikler artık uyuyarak kaçmaya çalıştığım kâbuslara döndüler. Neyse, öyle işte…