Bakalım Görelim

Acıyla bütünleşmiş gibi davraniriz aşka. Aşk eşittir acı.
Böyle midir gerçekten? Olumsuz biten sadece birkaç deneyim yüzünden dünyanın en iyi duygusuna haksızlık değil mi bu?
Aşkı yasayamadan bu dünyadan öylece göçüp gitmek reva mıdır kalbimize?
Geçmiş, gelecek korkularıyla sardığımız gerçekten anda kalarak yaşamasına şans vermedigimiz aykırı çocuk aşk.
Aşk, kainatın bir parçası. Hep vardı hep var olacak. Onu bir kılıfa sokan, anlamlandiran iyi kötü tanımlamasını yapan bizler değil miyiz?
Bir şeyi neyle beslerseniz sonunda onu elde etmez misiniz? Sevgi beslerseniz sevgi, korku beslerseniz korku, mutluluk ya da mutsuzluk beslerseniz sonuçta yine beslediğinizi elde edersiniz.
Aşk bir seçim değildir evet. Pazardan elma seçer gibi secemezsiniz aşık olacağınız kişiyi buna da evet. Madem böyle, dustugumuz aski neden acıya donusturelim ki? Neden anı yaşamak mutlu hissetmek varken " aşk bu delip geçecek" diyerek mutlu olmayı kendimize çok gorelim?
Aşkı mutlulukla kabullenelim. Geçmiş ve gelecekle yargilamayalim. Anda kalalım. Bu hem kalbimizi hem de zihnimizi rahatlatacak.
Elimizde olmayan bir şeydir aşk, davetsiz misafir misali önceden arayıp geliyorum hazırlıklı ol demez 🙂
Gerek de yok zaten. Madem gelmiş hosgelmis. Mutlulukla gelmiş. Huzurla gelmiş. Açalım kollarımızı, kalbimizi. İndirelim gardimizi savasmayalim. Ki bu savaşta her zaman tek galip aşktır zaten. Yorulmadan, yıpranmadan anın tadına varalım. Gülelim, eğlenelim. Damgalamayalim bir sona baglamayalim. Yaşayalım yaşanacak ne varsa. Ki zaten yasanacaksa direncsizce yaşayalım. Çok sevdiğim birinin " bakalım görelim" sözünü çok anlamlı bulurum.
Biz de bakalım görelim o zaman.

Hatice Efe