Yine sen dedim. Aslında bilmediğin birşey var. Henüz sen olabilecek biri yok karşımda. Yani sen’imi bulamadım. Ben gibi, benim gibi olanını bulamadım. Aynı göğe baktığım, aynı müzikle coştuğum bir sen bekledim bekledim de erişemedim.

Hayaller kurarken, öyle bir sen vardı ki gözlerime bakan; hayallerim kamaşırdı. Düşlerimin peşine düşerken de hep bir sen takılırdı eteklerime; dur beni de al diyen. Aynı denizin suları yıkardı ümitlerimizi. Sen olurdun hep yanımda; sarılmış, bırakmayan ellerimi. Aynı ateşle kavrulurdu günlerimiz. Aynı korku sarardı içimizi. Hatta korkuyla bile birbirimizi bulurduk. Kurtulmak istediklerimiz kahkahalarımızda erirdi.

Hala gelmedin ama sen. Hala sadece hayallerimin kahramanısın. Sadece düşlerimde bana muhtaçsın. Hala sabahlarını benim süslememden haz duyacak bir sen yok sabahlarımda. Ve artık olmayışının gerçeğisin.

Birşeyler yarım. Ben yarımım. Sesim ezgisiz. Çünkü dinleyen bir sen yok. Beni tamamlayan bir sen yok. Söylediğim şarkıları bilipte bana eşlik eden, aynı fıkraya gülen, yorulmadan konuşmalarıma katlanan, yan odadayken bile beni özleyen, her gidişinde ya da gidişlerimde dönmememden, dönememekten korkan bir sen hala yok.

Saatlerce yanımda olmaktan sıkılmayan bir senim olmalıydı. Her bakışında ayrı tatlar saklayan sen bakmalıydın yüreğimden. Böyle yarım, böyle sancılı olmamalıydım günde, gecede. Hele şu yalnızlık denilen illet ayaklarıma, ellerime pranga olmamalıydı.

Eğer bir gün "seni seviyorum" diye yazarsa bu ellerim ve de bu yazının sonu neşe naraları atarsa; beni tamamlayan sen’imi buldum demektir. Arzuladığım, istediğim, yarımlığıma çare olan senimi buldum demektir.

Beklemedeyim.

ASLI DEMİREL...