0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
656
Okunma
Gözlerimizin önünde kapkara bir perde dolaşıyor, kötülüğü iyilik diye algılıyoruz. Varoluşumuza karşı bir savaş halinde olmamıza karşın yutkuna yutkuna kilitlenmiş bir ruha doğru ilerliyoruz bu yaşamak çarkında. Kendimizi kaybetmiş sarhoşluğu içerisinde benliğimizden geçmişiz. Kelimelerimiz kalabalıklara çarpa çarpa yolunu kaybetmiş. Sessizliğin hüküm sürdüğü bir diyara, tüm kırgınlıklarımızı yanımıza alarak göç etmişiz. Sahi susmak nasıl oluyor da bir ruha ağır gelebiliyor? Acıların ortasında hakikati keşfediyoruz çünkü hakikat acılarımızda saklı. Bir cevher gibi aydınlığa hasretiz. Zulmetin hakim olduğu bu dünyada manada yoktur. Tek mana varsa da oda insandır...
