Birden bire ay çıkıyor. Sokak bu ölü ışığın parıltısıyla, bütün yanıyla doğruluyormuş gibi oluyor. Bir ağacın tepesi yüksek tuğla bacalarının arasında simsiyah görünüyor.
Çok uzakta bir bahçenin içinde iki köpek bir arada havlıyor. Gece sessiz. Hareketsiz duruyor.
Duyulmayan bir rüzgârla ağaçların tepeleri ürperiyor. Ağaçların tepelerine bakıyor.
Yapraksız ağaçların kara dallarına. Bir gece kuşu uçarken büyük karanlık dalların altındaki küçük bir dalı eğiyor ve bu bir anda oluyor. Beyaz bir yol tarlaların arasından kırlara doğru göz alabildiğince uzayıp gidiyor. Zaman ve uzay içinde. Belirli bir noktada. Sürekli kaybetme düşüncesiyle duyguları körelmiş. Durağan ve korku verici siyahlıkta duruyor. Bilmiyor. Hiçbir şey bilmiyor. Daha çok acı çektiğini düşündüğünde kendini üzüntüden dışarıda buluyor. Mutsuzluğu yeniden başlıyor. O bitmemiş uzaklıklar, uzaklaşmalar. Acıyı sessizce karşılayan yüreği, ıstırabın derinliğine bir sığınağa girer gibi indiğini hissediyor. Yalnızlıkla dinginleşen insanların inancıyla hayatındaki bütün hareketlerin alnına yazıldığını, harekete geçmek için tek bir an olduğunu karmakarışık şekilde düşünüyor. Ve bu anı -gerçekten-yakalamak istiyor. Yoksa bu an geçip gider bir daha da geri dönmez.
…
Şömineye dayanarak parmaklarıyla gözlerini kapıyor. Daldığı gecenin içinden rengârenk çizgilerin geçtiğini görüyor, dışarıda yağmur başlıyor. Ve hızını iyice artırıyor.
Aralık pencerenin kenarından küpeşteye yayılıp zemine damlıyor.
Şıp-tıp Şıp-tıp Şıp-tıp Şıp-tıp…
Ürperiyor. Elleri arkasında Gözleri yerde .Önce bir yana sonra öbür yana yürüyor.
Derinden bir şeyler mırıldanıyor. Birkaç dakikadan beri kendinde olmadığını yavaş yavaş bir şeyden kurtulduğunu hissediyor. Sanki hafızasında birdenbire bin hatıra siliniyor. Başka bir insan oluyor. Rüyaya benzer hayaller kurarak uykuya dalıyor.
Tıpkı dingin sular gibi sessizce.
Dupduru ve derinden akarak.
Beyazdaki beyazlık oluyor.

FATMA LEYLȂ DENİZ