Fazla değil, geceleri yaktığım bir mum ışığında gizliydi küçük kalbimin karşılığı.
Ne eksik ne fazla.
Ağladığım ama kimseye anlatmadığım.
Sahi ne kadar değersizdi tüm bu karmaşa.
Ben mi farklıydım, yanlış mı anlıyordum bilmiyorum.
Ama bir bardak nasıl kırılıyorsa işte öyle kırıldı kalbim. Ve bir defa.
O an her şey durdu. Uğruna emek verdiğim her şey anlamını öyle şiddetli yitirdi ki kıyamet koptu sandım.
Anlatamıyorum anlatamam.
Kalbim hala ürkek atmakta ve ben bunun için artık kendimi suçluyorum.
Çok azdı kapladığım yer. Ama boyumdan büyüktü aşık olduklarım.
Nasıl anlatsam?
Anlaşamadık biz seninle.
Bir şey istemedim senden. Sadece boş gözlerle baktım sana. Yoktu bir beklentim. Ama bu sert tokadı da beklemiyordum.
Ağır ağır silindim bu dünyadan yanlış işaretlenmiş soru misali. Kalmadı tasam da kuruntularım da.
Yalamış meğer, sadece büyük bir yalan.
Artık bana acımasan da olur. Alıştım gayrı. Gelmez senden bir fayda bilirim. Benden de bekleme. Kalmadı gücüm.
Ben... Bittim... Bittikçe tükendim...