Tüm hikâyeler bana ait, baş rolünde ben, diğeri ve diğerleri var, en ince ayrıntılarına kadar ben yarattım tüm karakterleri, sonra umursamadan yok ettim onları... Tıpkı..? Tıpkı, şey.. Evet tanrıya özenme bu! Peki o nasıldı? O farklı mıydı benden?

Neyse meseleme geri döneyim, beni tanımaları için aldım hikayeme hepsini , sonra yargıladım onları, öldüler... Muhtemelen hepsi cehennemimde, evet ürkütücü! Ama ben olmasaydım olmayacaklardı. Ben yarattım yüzlerinde ki mimiklerini, ben varettim kaderlerini, iyi veya kötü isim koymadım sonlarına, sadece karar verdim ve öldüler. Sonra yok oldu her şey , onlar ve ben, her şey...

Evet, tekrar diriliyorum, bu sefer yanmış suratım ve kavrulmuş ellerimle tutunuyorum hayata, artık tanrı ben değilim bu hikayede, olmakta istemiyorum zaten. Hasarlı ruhumda bir kaç his kaldı sadece, biraz da korku... Bir dakika, hayır! Doğrulamıyorum, kalkamıyorum ayağa, ayaklarım nerede? Neyse tekrar dirilmiş bir insan için ne önemi var bunun değil mi? İnsan sürünerekte yol katedebilir. Artık bu hikayede başıma her şey gelebilir. Kimin cehennemine gideceğimi sorun edecek durumda değilim. Sürünüyorum sadece...

Sonra... İşte biri geliyor karşımdan ve kaldırıyor beni, ayaklarım oluyor benim, yanmış suratıma bakarak , tutuyor ellerimden, nefesiyle söndürüyor vücudumu... Artık daha hızlıyım, bir kaç his ekliyor önce bana, aaah... Bunlar beni hayata dönderecek kadar güçlüler, sonra gözlerindeki ışıltı ruhumu canlandırıyor ama ... Aması var işte , çünkü bende yaptım bunları ve bunun sonunu biliyorum.

Daha sonrası yine ölüm , ama ben öldüm bir kere, bu yüzden daha cesaretliyim, cennetin veya cehennemin farketmez, gönder beni bir yerine... Bu hikayenin kontrolü sende... Ben her şeye varım.

03.04.2022 03:45