Bugün sokağa çıktığımda gördüm bu kediyi.

Ne düşünüyordu acaba. Buz gibi bir havada üşüyor muydu, karnı aç mıydı ?

Yerdeki yaprakların çokluğuna inat, onun yalnızlığını anlatıyordu. Gözlerinin ışığı sönmüş, ürkek…

Hissettiğim duygu kedinin terk edilmişliği çaresizliği ve yalnızlığı.

Adı üstünde, evinin sokak, yatacak yerinin bir merdivenin basamağı olan sokak hayvanı.

Sevgiye, ilgiye aç. Bir ismi bile olmayan. Herkes için bir kedi. İsimsiz bir kedi.

Sokakta kim bilir ne tehlikelerle karşı karşıyadır. Belki de bir arabanın altında kalacak. Açlıktan, soğuktan ve en korkunç olanı da bir insanın şiddetiyle yaşamı son bulacak. Her gün tehlikenin tam ortasında yaşamaktır kaderi.

Hasta mı acaba ? Ağrıyan bir yeri var mıdır ne yer, ne içer, nasıl yaşar soğukta?

Bu soruların sokak hayvanları için bir cevabı yok.

Sokak hayvanı olmak işte böyle bir şey. Şansı varsa yarını olan, kimsesiz sessiz, sözsüz…

Bu duygularla evimdeki kedim geliyor aklıma. Aslında kedim değil de bir ismi olan Bal Kaymak .Sevgiye boğduğumuz ,ailemizin bir üyesi olan Bal Kaymak.

Sokak hayvanlarının aksine değer verdiğimiz sıcacık yatağında yaşam endişesi olmayan, tehlikelerden uzak, hasta olduğunda iyileştirilen, karnı tok gülümseyen şanslı bir Bal Kaymak.

Uzun zamandır onları görmezden geldik. Farkına varmadık. Ancak son yıllarda Türkiye’de hayvan sevgisinin arttığını düşünüyorum .İnsanlar ellerinde mama ve sularla sokak hayvanlarını beslemeye çalışıyorlar. Birçok yeni hayvan dernekleri açılıyor .Ama bir taraftan da sokak hayvanlarını sahiplenip bir zaman sonra bakamayarak sıkılıp sokağa bıraktıklarını da görüyoruz.

Yaşadığımız dünyada her canlının yaşam hakkı vardır. Bizler onları sevmeli, korumalı ve bu haklarını ellerinden almamalıyız.

İnanıyorum ki böylesi dünya çok daha güzel olacak…