Insanlar dünyaya gözlerini ağlayarak açarlar.Belki de kötü bir yer olduğunu hissettikleri için...

Sende ağlayarak açtın gözlerini.Alısmak için uyuyacaksın,uyuyacaklar seni.

Ayaklarının üstüne düştüğünde kendin gideceksin her şeye.Seveceksin bunu.Dünyanın güzel olduğuna inanacaksın artık.Hayaller kuracaksın...

Kıymetini bil çünkü özgürlüğün seni eğitmek için verecekleri okul sıralarına kadar olucak.Sana okumayı öğretecekler ama olmayı kendin öğrenmelisin.Bir genç olduğunda herşeyin manasını,varlığını sorgulayacaksın.Seni kendine dolayısıylada Rabb’ine tanimaya teşvik edicekler.Varlık ve yoklugun savaşında zorlayacaksın biraz ama devam ediceksin.

Aynı inancı paylaştığın insanlarla bir vucud olduğunu söyleyecekler.Ve o vücudun her bölgesini acılar içinde bulacaksın.Savaslar,giden yasamlar...

Acısını vicdanın çekicek.’Ümit’diye bir panzehir bulacaksın.Yok etmiyecek ama gün gün bununla gecireceksin...

Senin de bunda suçun var.Ellini başının arasına koy düşün,böyle oturmakla olmaz diyecekler."Ama ben ne yaptım ki tanımaya,anlama yeni başladım diyeceksin"

Başına kötü birşey gelirse ’herkes yaşattığını yaşar diyecekler."Yalan!Herkes yaşadığı kadar yasatırır.Sen daha yaşamadın ki yasatırasın.Bogucaklar seni bu kaoslarla...

Herkes içerde otururken sen ağlayacaksın başka odada.Kimse duymayacak...Başardılar kendini sucluyorsun artık herşeyden.Seni bu kuyuya atanlar böyle olmanı eleştirecekler.Hic sorumlu derilermiş gibi...

Hepsi Yalan!Suçlu sen değilsin bende değilim.Kimin ne dediğini bırak.Kendindeki de yarayı teşhis et.Deva kendinden gelir.Sonra başkalarına ilaç olacaksın.Yasayacaksin artık.Dolayısiyla yaşayacaksın artık...