Bugünkü gibi okul bahçeleri asfalt ya da beton değildi.1990’lı yıllar...Okula gelen yardımları fakir öğrencilere dağıtıyorduk.Bazen yanlış tespit ettiklerimizde oluyordu.Emin olmak için okul bahçesinde dolaşmaya çıkmıştım.Tabi bahçemiz yağan yağmurlardan veya karlardan dolayı uzun bir süre çamur haldeydi.Teneffüs olduğu için öğrencilerin ayakkabılarına bakarak dolaşıyordum.Bir öğrencinin eski-püskü hem de arkası yırtık bir ayakkabıyla gezdiğini gördüm.Hemen yanıma çağırdım:
’Oğlum,okul dağılırken idareye gel’dedim.
’Tamam Hocam’diyerek yanımdan uzaklaştı.
Okul dağılmış,öğrenci biraz çekinerek biraz da sıkılarak yanıma gelmişti.(idareci olduğ
um için heralde...)
Eski ayakkabılarını çıkarttırdım,yenilerini verdim.Çocuk biraz şaşırmış,biraz da mahcup bir şekilde ayakkabıları aldı.’Hocam,bunları giyerek gitmeyim,eskilerle gideyim’dedi.Ben de:’Nasıl istersen oğlum’ diyerek ayakkabıları eline verdim.Ertesi günü çocuk,babasıyla birlikte çıkıp okula geldi.Babası:
’Hocam,çocuğuma yeni ayakkabı vermişsin,çok teşekkür ederim ama onun ayakkabıları hem taze hem de durumumuz gayet iyi.Bunları al ve ihtiyacı olan bir çocuğa ver’dedi.Şaşırma sırası bana gelmişti.Peki,neden çocuk yırtık ayakkabılarla okula geldi diye sorduğumda:Babası başladı anlatmaya;’O gün,oğluma bir meseleden dolayı kızmıştım.döveceğimi zannederek acelece önüne gelen yırtık ayakkabıları giymiş okula gitmiş, siz de onu o vaziyette görmüşsünüz,size de durumu izah edememiş ve babamı okula çağırır korkusuyla ayakkabıları almış,durum bundan ibaret’
İlk defa başıma böyle bir olay geliyordu.Böyle onurlu bir davranışı sergilediği için çocuğun babasına teşekkür ettim.Onların: çocukta olsa,kızmadan,dövmeden konuşarak meselelerini halletmelerini önerdim.
’Hiçbir şey göründüğü gibi değildir’ sözü aklıma geldi.Bir daha ki sefere daha dikkatli olmam gerektiğini anladım.
Öyle ya okuldu burası,öğrencilerde öğreniyordu,biz de öğreniyorduk!...
Abdurrahman KAHRAMAN