İnsan hayatı bencilce yaşama çabası içinde olmamalı zira insanın zamanla yüzleşeceği kendi gerçekleri olacaktır.
Ben bu hayatta vefanın son çırpınışları olduğunu hiç düşünmedim vefasızlığı ise aklıma dahi getirmedim, neredeyse her gün defalarca tanık olduğum olayların gayri resmi de olsa içinde buluyordum kendimi bir gün tanık olduklarımı kendi hayatımda yaşayacağımı hiç düşünmemiştim ama oldu bir çoğunu yaşaya yaşaya öğrendim artık çalmayan kapılar, aranmayan telefonlar, kesilen selamlar her gün biraz daha yükselen duvarlar örülüyordu.
Geçmişe bir yolculuk yaparken düşündüm de çalınır mı bu kapı bir daha diye bekleyenleri iyi bilirim bir hoş seda, bir teselli olsun diyerek o kapıları çok gezdim hem de yıllarca.
Bıkıp usanmadan çıkarsız ve ayrımsız kimine yemektim, kimine ayakkabı bir başkasına ise elbise oldum arayana koştum, duyduğuma koştum hiç yorulmadan ve hiç bıkmadan
insanlar gülsün istedim aralarında öğrenciler vardı müdavimlerim.. Sonra bi mekan tayfasından olanlar vardı yolumu bekleyenler şimdi hiçbiri yok unuttular işte birdenbire sesler gelmiyor artık saatlerce yürüdüğüm o yol boyunca bir tek selam birisi bile kalmamış, tanıdık birini gördüğümde o gülen yüzlerin yerinde çatık kaşlar var artık bakmadığın yüzler.
Hayat işte kul kaderini yaşarken değişik imtihanlardan geçeriz
her halükarda insanız duygusal anlarımız olduğu kadar tepkilerimiz de olabiliyor ama önyargısız olmak koşuluyla aksi halde inanırlığımız olamazdı şimdi yok artık hiç kimse yakın ya da uzak.
Not alıyorum her şeyi bir kenara bakıp izliyorum hepsi bu kadar.
Ne demek olduğunu bildiğim o şeyler uğruna düşünüyorum da
en çok harcadığım o zamanlar geliyor aklıma, boşa geçtiğini düşündüğüm.
Dileğim o dur ki inşallah etrafınızda gülen ve gülümseten vefalı dostlarınız hiç eksik olmasın.

Mehmet Demir
15.02.2022 Ankara