YOL HİKAYELERİM.
(KARDEŞİN KALLEŞİNDEN ALLAH KORUSUN DEDİ)
İlk kez duyduğum kelimelerdi...
Ben her yolculukta bir kaç hikaye dinliyorum,fakat hepsini yazmıyorum.
Bir kaç gün oldu hastahaneye gidiyorum yol uzun, aslında kafam dolu düşüncelerle...
Yanımda bir bayan oturuyor telefonla konuşuyor ,bir anda sesi yükseldi beddua ve kötü konuşuyordu,evlatlarının tabutları önüne gelsin, beni bırak rabbimin verdiği dertlerinle uğraş...Daha bir çok beddualar...
Ses etmedim kimseden ses çıkmıyordu metrobüsle gidiyorum,çok kısa kesti konuşmasını kapattı yüzüne telefonu döndü bana .
ALLAH insanı kardeşin kalleşinden korusun ablam.
Nasılda güvenmişimki, bende dedimki kardeşin ise nasıl bu konuşmayı yaptın evlatlarına beddua ettin.O dediki benim yanımda ,evimde durup sanki konuştuklarımi olan biten her şeyi benimle paylaşıyormuş,üzülüyormuş gibi yapıp ,yüreği yanasıca yalanla,dolanla ama fazlasıyla aktarmış kardeşlerime, kendi yaptıklarını hiç konuşmamış beş kardeşiz bütün kardeşlerimi bana düşman etmeye çalışmış ve sinsiliği ,fesatlığı ile şimdi konuşunca ortaya çıktı ,bir abim var onu çevirememiş. Ben az bile ettim yok saydım ,bundan sonra ne ölüme ne dirime yaşadığım müddetçe kapım kapalı kalacak...!
(YUSUF PEYGAMBERİ KUYUYA ATAN KARDÉŞLERİ İDİ...OKU BAK DEDİM.)
BENDE DEDİMKİ SADECE KARDEŞ DEĞİL, ALLAH HER ZAMAN İNSANLARIN KALLEŞİNDEN VE KAHBESİNDEN KORUSUN...
En kötüsüde evin içinde olması🤔
ÖZET.Yazan .Gönül Parıltı...