Bir köy ortaokulunda öğretmenlik yapıyordum.Büyük bir köy olduğu için civar köylerden de öğrenciler geliyordu.Branş öğretmeni olmadığı için Beden Eğitimi derslerine de giriyordum.En yakın köy beş kilometreydi.O köylerden öğrenciler yürüyerek geliyorlardı.Sabah sporlarını yaptırıyor,bazen de voleybol oynuyorduk.Çok atletik ve çevik öğrenciler vardı.Kaderlerine alışmışlardı.yürümek onlara zor gelmiyordu.Kışları biraz zor oluyordu ama ona da alışmışlardı.Mevsim şartlarının zor geçtiği 1980’li yıllar.Kış bitmiş nihayet bahar gelmişti.Öğrencilerden biri dikkatimi çekmişti.Koşu yarışmalarında hep birinci geliyordu.O yıl ilçede okullar arası bir koşu yarışması düzenlenmişti. Ben de bu öğrenciyi o yarışmaya götürmek istiyordum.O köyde spor dalında daha hiç yarışmaya katılan olmamıştı.Ben bir ilki deneyecektim.Okul idaresiyle görüşerek bu öğrenciyle yarışmaya katılmak istediğimi söyledim.İsteğimi biraz tuhaf karşılasalar da kabul ettiler.Hani onlarda haklıydılar.Köyden ilçeye gitmek zordu.Vasıta da pek bulunmuyordu.İiçe 15 km uzaklıktaydı.Ama ben bir kez kafaya koymuştum.Öğrenciyi hazırlama ya başladım.Ona her gün yürüyerek değil de yavaş tempoyla koşarak okula gelip gitmesini istedim.Çocuk dediklerimi aynen uyguladı.Nihayet yarışma günü gelmişti.Ben,öğrenciyi de alarak ilçeye gittim.Uzun bir koşu yapılacaktı.

-Bak,oğlum Polat!Sakın ha bunlar ilçenin öğrencileri,beni geçerler,geride kalırım,bunlarla yarışamam diye aklına bir şey getirme.Sen elinden gelen gayreti göster,ben sana inanıyorum dedim.(Böylece psikolojik yönden de öğrenciyi hazırlamış oldum)
-Hocam!Sen hiç merak etme,elimden gelen gayreti göstereceğim.(morali yerindeydi)
İlçe kaymakamı,Okul müdürleri ve diğer görevliler de ordaydı.Komite yerini aldıktan sonra nihayet yarış başladı.Herkeste bir merak vardı.Öyle ya köyden ilk defa bir çocuk katılıyordu.Çoğu kişi ona hiç şans tanımıyordu.İlçede ki okullardan biri kazanır diye düşünüyorlardı.Ben de bir kenara çekilmiş olanları izliyordum.
Derken,karşıdan öğrenciler gözüktü.hepsi de var gücüyle yarışı kazanmaya zorluyorlardı.Baktım: Polat üçüncü sırada geliyordu.Ama öndekilerle arası çok azdı.Final çizgisine az bir zaman kalmıştı.Birden,masada ki görevlilerinde önüne geçerek,kollarımı açtım.O an ne yaptığımın farkında bile değildim.Herkes şaşırmış bir vaziyette bana bakıyordu.Ama ben hiç bir şeye aldırmadan,kollarım açık bir vaziyette;
’Hadi Oğlum Polat,az kaldı,yarışı sen kazanacaksın’diye bağırdım.Polat,biraz uzakta olsa sesimi duymuştu.Bir an sanki göz göze gelmiş gibiydik.Son bir hamleyle Polat,önündekileri de geçerek yarışı kazanmıştı.Öyle davrandığım için biraz utanmıştım ama kaymakam bey ve diğerleri de beni mazur görerek bir şey demediler,büyük bir olgunlukla beni de,öğrenciyi de tebrik ettiler.Böylece köy ortaokuluna giden ilk spor kupası o olmuştu.O gün ki sevinci ve taşıdığım gururu hiç unutamam.Bu bir ilkti,umarım sonraları da devam etmiştir.’Başarı,başaracağım diye düşünendir’ diyorum.
Abdurrahman KAHRAMAN