Kim bir işi olsun istemez?
Çalışmak üretmektir, onurdur, kendini geliştirmektir..
Üniversite okuyup çalışmadan yaşamak belki de eğitiminin aslında yarım kalmasıdır.
Peki işyerlerinde huzuru ne kadar sağlayabiliyoruz? İnsanlar çalıştıkları yerde ne kadar mutlu? Bu kadar insan sebep yokken mi işsiz?
Ne yazık ki hayır, çok sebebi var.. Sektörden sektöre değişmekle birlikte, özellikle işçi sınıfı çalıştıkları yerde o kadar çok şeye eyvallah diyor ki..
Bir de dezavantajlı gruplar var. Onlar çalışmaktan korkuyorlar. İşyerinde bana bir şey diyen olur mu diye endişeye kapılıyorlar ve vazgeçiyorlar..
Oysa çalışmak özendirilmeli.
Kim gururunu çalışmayarak ayaklar altına almak ister? Ama bu insanların başka tercih şansı yok çünkü haklı olarak korkuyorlar.
İşyerlerindeki kötü muameleye yol açan sebep kesinlikle cehalettir. Zayıflığını kavga ederek kapatmaya çalışan insanlarla dolu her yer..
Peki cehaletin bir çaresi var mı? Bence en çok ailedeki eğitime ve vicdanlara kalmış. Kalplerin doğruluk için çarpmaları gerekiyor.
Ülkemizde artık kötüler başarıyı yakalamakta. İyiler için başarı öyle uzakta ki.
Çok üzücü, vahim ve ne yazık!