Sana bir nefes verilmiş bir şekilde şu hayata gelirsin. Günler, aylar ve sonunda yılları bulur...
Geriye baktığında acıdan başka birşey bulmazsın. Etrafındakilerinde bundan farkı olmaz. Sonunda anlarsın ne bir hayalinin, nede bir amacının kalmadığını... Etrafındaki herkesin tiyatrolara büründüğünü görürsün. Sorgulamak istersin ama şu "alışkanlık" yok mu? Üşendirir seni. Herkese acı veriyor belkide insanın kendinden başkasının daha iyi değeri vermeyeceğini bilmek. Anlayamayacağını her seferinde karşındakinden anlamak. İnsan insana acıyı kattı. İnsan insana dünyayı zindan etti.
Çocukluğumuzda bize yapılan her davranışı kabul eder yinede hayata en saf halimizle bakmıyormuyduk? Bir kelebeğin uçuşundan hayatın tadını alırdık.
Şimdilerde karanlıkların ardından güneşin sabaha karşı doğmasına, kuşların özgürce uçmasına sessiz kaldık. Yüreğimiz artık almıyor hiçbir sevgiyi. Gözümüzde gönlümüzde,görmüyor hayatın nefesini. Başkaları bize kötülük yaparken, son darbeyide biz vurduk. Hayata, sevgiye açılan tüm kapıları gönlümüzden atıverdik.
Netice:
İnsan, insanlığı bitiriverdi...