GÖNÜL ÜŞÜMESİ

Senden sonra...
Git gide artıyor yalnızlığım...
Aç, biilaç...

Kitaplıktaki kitaplar teker teker terk ediyor beni.

Sazlıklara akın akın konan sığırcık kuşları,

Blürden çıkan yanık sesli feryat,

Kürt dağının koynunda kokan kekik kokuları,

İnce belli bardakta buğulanan çay buharı...
Teker teker terk ettiler senden sonra.

Uyku,
Terk etti beni,
Gün, bastı basacak.

Yalnızlık...
Uzun bir gönül üşümesi olsa gerek!.. anladım.

Şimdi usulca akıp gidiyor keder, gözlerimden.

Kulaklarımda çınlıyor hâlâ,
Terk etmeden önce söylemişti annem,
Küçükken, düşüp dizimi kanattığımda, -Geçer, geçeer!...

-Bu da geçer diyorum, kendi kendime,
-Üzülme...

Susarak konuşuyorum artık!..
Dudağımın kenarında, mahzun birkaç kelimeden gayrı birşey kalmadı.
Terk ediyor cümleler beni...

Elimi siper edip alnıma,
Kısarak gözlerimi öyle bakıyorum geleceğe,
Geçmişim de terk etti beni...

Tabla da duran sigaraya derin bir fırt vururken duydum.
Mahallede, belediyenin anons hoparlörü, bir canı uğurluyor sonsuzluğa,
’Can’ dediklerimdendi, uzaktan tanırdim dogrusu...

Anladım, "sâlâ" da terketmiş beni.
Belediye anonsu neyime yetmiyor sanki!

Her gün biraz daha artıyor gidenler, terk ediyor dost bildiklerim...
Sen gibi.

Git gide artıyor yalnızlığım,
Senden sonra...
Terk ediyor beni aklı selim düşüncelerim.

Ne çocukluğum kaldı benimle,
Ne annemin teselli dolu sözleri.

Yalnızlık,
Uzun bir gönül üşümesiymiş
Şimdi daha iyi anlıyorum.

Ruhumu otayan dualarım var sadece beni terk etmeyen.
Bir de hayalimde çehren,
Bir nebze azaltıyor üşümüşlüğümü.

Ümidim yok yine de, çıkaramaz gönül yalnızlık kışını,
Gel!..

Gel!..
Soğuktan öldürme beni.

Arif Sami İğde.