Şehir şehir kent kent sokak sokak gittim.
Mümkün olsaydı bulunduğun atmosferden kaçardım,
Olmadığın bulunmadığın bir yurt var mı ki ?
Lanet ediyorum, ellerimi bıraktığın kalbimi parçalara ayırdığın o kaldırım çağrıyor.
Bölündüğüm dağıldığım yıllardır unutamadığım o taş o yığıntı "gel " diyor.
Beynim zonkluyor,
Kalbim isyanlarda.
Seni ne gün unutmayı başaracağım bilmiyorum,
Senden azat edilmeyi bekliyorum, bu bekleyiş çok uzamadı mı?
Sende sürüp giden zaman bende durmuş vaziyette.
Sen hayatın heyecanlarına kapılarını açarken,
Benim kapılarım yıllardır kapalı.
Peki nereye kadar?
Daha kaç sene, ömür gerekiyor.
Bu onulmaz aşkın vuslatı yoksa.
Niye unutulması da zor,
Mümkün değilse ellerine dokunmak
Gözlerinle çehremi birleştirmek,
Kalbimdeki yokluğunu dindirmek imkansızsa.
Neden sevmeye devam ediyorum,
Hayallerimde yaşayan sen misin?
Yoksa yok olan ben miyim?
Kalbim bilinmez yarayı taşıyor.
Öyle bir yara ki ,anlatmaya mecalim yok,
Sen sadece bir aşık yaratmadın.
Aynı zamanda seni sayfa sayfa yazan,
Yazdıkça içindeki yangın sönmeyen bir delinin gömleğini bağladın...
Çözmeye niyetin yok biliyorum,
Kendini benden almaya da.
Aşkın azabından, kederinden kurtarmayacaksın.
Hayat sende sel, sende serin uykular...

Sende bahar, yeni tenler yeni aldatıcı sözler.
Peki bende?
Gözlerimi her kapattığım da, bilmediğim vedanın son sahnesi,
O kaldırımda duran hayatım.
Boynuna dokundurduğum öpücük!
Kokunun tadı,damağımda kayıp.
Yüzünün santimi saçlarının akı, zülüflerimde,
Ben ben Adam, aşk’a küstürdüğün.
Sevmeye inancını bitirdiğin,
Güveni sende sonlandıran ben.
Bu son bu son sayfalar olsun ki;
Nasıl ki kalbime senden sonra kimseler giremedi,
Kalbimin sana son sözüdür, sevdamı gömdüğün o kaldırım senin de mezarın olsun.


Şair’in dediği gibi; Artık gelsen bir gelmesende...
Son...

Ayşegül Kahraman