"Senin sırtın hep sıvazlandı, iyi şeyler hep seni buldu. Bir’de bana bak, harabeden ne farkım var? Kalbimin her parçası yanarak kül oldu. Sen her gece saçların okşanarak tatlı masallarla uyurken, ben dizimdeki yaraları sarıyordum. Kulaklarım küfürden başka hiçbir şey duymadı. Bana hiç özen gösterilmedi. Ben hiç sevilen taraf olmadım. Beni yıkık bir binanın yanına bıraktılar. Gözlerimi açtığımda enkazın altındaydım. Anlayabiliyor musun? Uyusamda, uyumasam da yaşadığım hayat kabustan ibaret. Ve sen bana gelmiş dinlediğin masalları anlatıyorsun. Acı gerçekleri o yaşlarda yaşamış bir çocuk o masallara inanmaz, inanamaz. İçimdeki çocuğun sesi çıkmaz artık. Bu dünyaya veda etmek için çok geciktim. Sen nereden anlayacaksın ki halimi? Sen bulutlar üzerinde büyürken ben fırtınalar arasında sıyrılarak büyüdüm. Büyümek zorunda bırakıldım. Bu kız çocuğu dünyaya sırtını döneli çok oldu. Yaşama tutunamıyor artık, yoruldu, fazlasıyla.."