1962-63 yıllarıydı sanırım; sinemamız vardı. Merhum Kâtip Mehmet çalıştırırdı. Çağrı anonsunu bizzat rahmetli Hayati Kısır yapardı. O ses hala kulaklarımızdadır;

“Başlıyor, başlıyor! Koş vatandaş! Koş! Başlıyor!

Başrollerde Eşref Kolçak, Filiz Akın, Tamer Yiğit, Ayhan Işık; yardımcı rollerde Aliye Rona, Tarık Tekçe” gibi anonslarla köy halkı sinemaya davet edilir, film sürekli kopar, ses kesilir, her yerden “Kâtip, ses ver! Ses ver!” çağrışmaları sinema salonunda ayyuka çıkardı.

Okullarda tiyatro etkinlikleri olurdu. Bazı kahvelerde Karagöz-Hacivat seyrederdik. Kış günleri, düğünler olur meydanlarda güreşler tutulur, geniş halk kitleleri alanları doldururdu. Futbol turnuvaları düzenlenirdi. Yıl sanırım 1964-65 ti. Beyler mahallesinde, yolun kenarındaki kahvede Âşık Veysel’i dinlemiştim. Ne diyelim, geri miyiz? Geriye mi gidiyoruz? Saydığım etkinliklerin hiç biri yok şimdilerde. (1)

Ben de motora mazot koyar, sinema salonunu temizler, film koptuğunda Kâtip Mehmet amcaya fener lambası tutardım. Necati Akgül de vardı bu işleri yaparken. Kâtip amca ev komşumuzdu. Sırt sırtaydı evlerimiz. Şahander abla, -ikisi de nurlar içinde yatsınlar- irişkik (sucuk) yapardı, bize de verirdi, mis gibi de kokardı.
Mazideki hatıralar ne de tatlı. An, gönlün neşelensin, gözlerin nemlensin, yüzün tebessüm etsin. Gevrek sesli Nihat Akgül’ü de analım; dama çıkar, ezan okur, gazel çekerdi. Vay be anılar! Beni ağlattılar! (2)


Nerede o güzellikler, yaşanmışlıklar, o pak insanlar…


Kaynaklar:

(1) Eyüp Özbay, Emekli Eğitimcimiz, Kuruhüyük.
(2) Nurettin Kangal, Memur emeklisi, Fethiye’deki Felahiyeli.