Her gün bir yenisini ekliyoruz artan yalnızlığımıza.Çöl topraklarında evreni arıyoruz.Eksilenlerin gölgesinde kayboluyoruz sınırlara uzanarak.Kağıttan gemilerle savrulmayı seçiyoruz benliğimize.Biliyoruz,her an ıslanacak ,ardından parçalanacak ...Derinlerde yokolmak pahasına.Ki bu gidişler,bu direnişler eşitliyor kendini yanlış yollara yanlış insanlara...Kaçımız nar gibi kızarmış ekmeğin tadında,çocuk gülümseyişindeki masumiyeti duyumsuyor?Başını yastığa koyup,ay ışığını avuçladığında gözkapaklarını korkusuzca deli yağmurlara poyrazlara teslim edebiliyor?Tükeniyoruz...Ve tüketerek birbirimizi...Zamanın evrenin İNSANLIĞIN sınırlarını zorluyoruz.Daha çok incitiyor,nedensiz savaşıyoruz.Kilometrelerce ötede bir bebek kurşunlanıyor.Esir edilenler,çağın utancını taşıyor.Düşünceleri uğruna katlediliyor aydınlıklar.!VE YİNE BİZ YÜRÜMEKTEYİZ CAMDAN PABUÇLARIMIZLA.KIRILARAK KANAYARAK... Sen,ben,o...Belki de çoğumuz gibi...