Öncelikle annemden gelmiş geçmiş gelecek tüm yaramazlıklarım için özür diliyorum, anne olunca anlarsın derdi anne oldum anladım ama keşke de biraz yol yordam öğreteydin anne demeden de duramıyorum.

Ev halimiz ruh halimiz gibi karmakarışık ne nerede biz bile bilmiyoruz zaten olanın da olduğu yerde ne işi var onu da bilmiyoruz...

Bazen kendimi çok çaresiz hissediyorum bu hep böyle mi devam edecek yaaa diye isyanlara bağlıyorum, ben neden bir çorabı 40 kere yıkayıp 50 kere katlıyorum?

Yıkandığından ve temizliğinden adımdan çok emin olduğum pijama ışık hızıyla kirli sepetine nasıl atladı? Bilemiyorum cevabını bulamıyorum ve akıl akıldan üstündür akıl yaşta değil baştadır sözlerini ceplerime özenle yerleştirip 10 yaşındaki kızıma soruyorum; ben bu pijamayı yeni yıkadım sen ne zaman giydin de kirlettin ben görmedim üstünde?

Ve muhteşem açıklamayı duyuyor aydınlanıyorum: anne dolabımda yer kalmadı koyacak yer bulamadım çabuk odanı topla dedin napiyim??!!

Canlı bir varlık olduğumuzdan mekanik olmadığımızdan bazen yıpranıyoruz yoruluyoruz dinlenme ihtiyacı duyuyoruz ya hani biz anneler Çocukları babaya teslim edip biraz uyumaya gittiğim bir gün uyumasam daha iyi olacaktım galiba diye üzerimden kamyon geçmiş hissiyle evdeki 3. Dünya Savaşı diger adı baba ve çocuklar muharebesinin sesleriyle uyandım ve barış sağlamaya goderken koridordaki banyo terliklerini gördüm, anladım ki küçük insan mesaiye kalmış banyoya terlikleri atarken mikseri lavaboda görünce Uyku sersemligi ve tiksinti ile karışık bir çığlık Bunun burda ne işi var !???

Saatten haberim yok muymuş ne bağırıyor muşum apartman ayağa kalkmışmış...

Bitmeyen zorlu görev Annelik
Emekliliği yok
Zor zorun zoru ama varlıklarıyla güç bulduğum yenilendigim tazelendiğim ittire kaktira mucadeleyle geçen bir ömür...

Iyi ki anneyim
Bebek ile paket halinde sunulmuş; sevgi, öfke, merhamet, güç, cesaret, kırgınlıklık, yorgunluk... bir armağan olan yüce duygu... ♡