Kızma bana anne, gecelerce sessiz hıçkırıklara boğularak uykuya daldığımda son gecem olmasını diledim. Her kahkahamın altında acılarım yatıyordu. Dört duvar arasında asılı kaldı umutlarım. Anlattım anne, çok anlattım ama kimse beni dinlemek istemedi. 9 Ay’da oluşan kalbim bir sözle parçalara ayrılıyor. Tükeniyorum. Sönmeyen bir yangın var yüreğimde. İçimi kaplıyor apansız duygular. Kalbimin kırıkları her iç çekişimde saplanıyor birer birer. Bu acı geçecek mi anne? Küçükken düştüğümde dizlerime yarabandı yapıştırırdın ya da krem sürerdin. Anne, bu yaralarım dikiş bile tutmaz. Kalbimin üzerine düştüm, tedavisiz bir yara bu. Sevginle sarar mısın yaralarımı? Bir tek sen şifa olursun bana. Bu sefer çok sert çakıldım yere anne. Hızlı yürüdüğüm de düşmemem için tembihlerdin. Özür dilerim anne, bu sefer seni dinlemeyip koştum. O kadar çok koştum ki, hastalığımı unuttum. En çok ben kendime zarar verdim. Beni büyütmek senin için çok zordu ama ben canımın kıymeti yokmuşçasına zarar verdim kendime. Kızma bana anne, hayat çok yordu beni. Biliyorum sen daha çok yoruldun ama anne ben senin kadar güçlü değilim. Özür dilerim anne, hiçbir zaman istediğin gibi biri olamadım.