Uzun zamandır çizgi film izlemiyorum, eskisi gibi merakım yok. Yeni bir televizyon alalı çok oldu, hatta laptop bile aldık. Tabi yıllar oldu. Büyüdükçe, eskiden sevdiğim şeyleri sevmemeye başladım. Çizgi film izlemek için sık sık gittiğim dedemin evine şimdi aşırı nadir gidiyorum. En son ne zaman gittiğimi bile bilmiyorum. Hem biz oradan geç ay taşındık. Anılarımızı orada bıraktık. Abim artık bizi seviyor, hemde çok. Bize iyi davranıyor. Piknik yapmayı bırak hiçbiri ile aynı ortamda bile bulunmuyoruz. Her şey çocukluğumuzda kaldı. Ben evden çıkmayı pek sevmem, genellikle evi tercih ediyorum. Neşemiz eksildi ama umudumuz hâlâ duruyor. Sanırım eskiye dair pek bir şey kalmadı. Peluş köpeğimizi yıllar önce küçük kuzenimiz evine götürdü, ağlıyordu ben de ona verdim. Şimdi beyaz bir ayıcığımız var. Hem biliyor musun? Peluş köpeğimize benzeyen bir köpek var. Yeni ev sahibimizin köpeği. Köpeklerden hâlâ korkuyoruz ama o istisna. Ona dokunabiliyorum ve onu çok seviyorum. Büyüyünce dizimizdeki yaralar geçti ama kalbimizde biriken acılar geçmedi. Zaman nasılda hızlı geçti. Daha dün küçük bir kızdık, şimdi ise büyüdük. Yaralarımı sarmayı öğreneli çok oldu. Çok canım yandı ama içime ağladım. O dört duvar arasında yankılandı hıçkırıklarım. Ailemizin haberi olmadan kaç gece yıkıldık sayamadım. Büyüdükçe zaman bizden çok şey aldı. En önemlisi seni aldı benden. Çocukluğumu.. Her şeye rağmen seni çok seviyorum. Çok özledim seni. Şimdi karşımda olsan da sarılsam sana. Sen de bana sarılsan.. İnan çok ihtiyacım var sana, inan... Zaman usulca aktı, canımı acıtarak aldı seni benden. Ama üzülme, ben seni göğüs kafesimin en özel köşesinde yaşatıyorum. Bir gün kavuşacağız. İnan bana.