“Haydi / sen de halının altına süpür beni / genişlesin gecem.”
*Derman İskender Över


Yüzüm dümdüz. Ağzım, burnum, kaşlarım… Öfkemi döküyorum; anneme, babama, arkadaşlarıma, siyasilere, ki bu çağda en çok siyasilere… İnsanı inanmaktan iğrendiren herkese ve her şeye.
Telefon elimde, sosyal medyada dolanıyorum. Aklım pazar yeri, kalbimin atış hızı belirsiz. “Tüm sıkıntılardan seni kurtaracak mucize” başlıklı bir gönderi çıkıyor karşıma. Birkaç tel kalmış saçım, alnımı kaşıyor. Videonun sesi sonuna kadar açık, “ölüm var” diye bağırıyor, yirmili yaşlarda, gözleri kendinden sürmeli, yakışıklı bir oğlan. Kirpiklerime karanlık düştüğünde, gördüklerim gerçeğin içyüzü. Uzun zamandır bu kadar derin uyuduğumu hatırlamıyorum. Sürekli akan bir ırmağa bakar gibiyim.
Boşluk, boşluklar, çoğalıyor, çoğalıyor.
Gök gürültüsü kulağıma varmadan, yapışıp da gırtlağıma, son veriyor sessizliğime.
Başımdaki ağrı Kızıldeniz’i ikiye yaran bir peygamberin ümmeti.

İnananlar neden, öteki?
Konuşamıyorum. Ama susamıyorum da.

Gavur dedikleri şehrin karmaşasına çeviriyorum pedalları. Tipimi eğreti bulan kitabevindeki adama Kur’an-ı Kerim almak istediğimi söylüyorum. Arapça harflerle dolu bir kitabı uzatıyor, Türkçesini isteyip samimi bir son bakışı kazıyorum aklıma.
Hiç tatmadığım anlamlar yükleniyor, gözlerimin ferini kaybederek okuduğum saatlere.
Bu ne büyük mucize. Hem yaramı biliyor hem de ilacını söylüyor.
Halıyı kitaplığın önüne çekip uzanıveriyorum öylece.
İçimden irin akıyor sanki, içim sökülüp kirim temizleniyor.
Ağlamanın hiçbir türlüsü bu kadar elim olup da acı vermez olmadı.
Tenimin altında milyarlarca yaşam belirtisi, alfabenin sonsuz dansı, evime sinen temizlik kokusu, asla dağılmayan kıyafet dolapları, bugüne kadar bilmediğim manaların ahengi...
Taşlar oturdu, tutmak istesem beni, kayıp olanlar arasında, karmakarışık değilim ilk defa.
İlla, zamanla, sonsuz bin şefkat büyüyecek kızgınlıklarıma, hatta kırgınlıklarıma da.
Ne mutlu.
O rüyadan uyanalı beri,
Su üstüne serdim seccademi.