Geceye kalır bazen insan. Güzün soğuğuna sarıldığın tüm vakitler, sanki telefon direklerine tünemiş kuşların birbirlerine sokuluşları gibi değil midir oysa? Sert esen rüzgarlara inat, ayakta durabilmenin ızdırabı çizgi çizgi yerleşir çehrene.

Sessizce yağmaya başlar düşüncelerine kar taneleri. Her düşen kar tanesi, ötelerin hissinde bir mucizeye şahit kılar toprağı. Ve… Geceye işlenir beyazlıklar sabırla. Belki azar azar saklanışların barındığı günahlara kefaret olmanın derdindedir kim bilir? O lahutiliği barındıran beyazlıklar…

Her bir günahta siyaha vasıl olsa da yalpalayışlar, gece yetişir yine de müşfik bir valide gibi imdada. Sessizliğin nedamete yol alışıdır sokuluşlar. Bir beyaz kuşanmışlığında… Sessizliğin hükmünü geçirdiğidir günahlara, her bir kar tanesinin beyazlığı.

Geceye kalır bazen insan… Vaktin secdeye uzandığı hissinde. Ve bir itminan kaplar tüm benliği… Her bir kar tanesi eşliğinde değer alınlar secdeye… Her bir kar tanesi eşliğinin tezkiyesinde…

Geceye varır oysa tüm yollar…
Niceleri bilmese de…