Yanıp yanıp kanardım geceleri.
Ne külüm görünürdü, ne kanım,
Güne bir avuç telaş saçardım.
Geceye hüsranı atardım,
Sırtımda arsızca sırıtan yükleri bilmez gibi dimdik yürürdüm.
Yol bitmedi, ben tükendim,
Yol hep uzundu ben kısaldım.
Aynaya yer eden suretim, gücünü eksik etmese de,
Serçe ürkekliğinde ki zayıflığımı kendime saklardım.
Adına güç dedikleri bu kelimeyi üstüme ömrüm boyunca giyindim,
Gözlerim eladan, mora karışsa da.
Yanaklarım yeşile dönse de,
Ruhumda kapanmayacak yaralar olsa da.
Sormaktan sorgulamaktan ise hiç usanmadım,
"Neden " güçlü olmak zorundayım...
Ezilmemek için mi? Ezmemek için mi?
Canım acımasın diye mi? Acıtmak için mi?
Korkusuzca koşulsuzca arkama yaslanmayacaksam neden bu güç?
Boynumu bükmeden yürümek için mi?
Yenilmez kırılmaz eğilmez olmak için mi?
Bu güç denen kelimeyi kim niçin üzerime fırlattı?
Oysa ben mutluluğu öğrenmeliydim.
Mutluluğun yedi renkte gizlendiğini,
Gül kokusunda, pamuk şekerinde.
Rüzgara karşı salıncakta,
Tabiatın kaynağına inmeliydim.
Su sesinde ki huzuru,
Nehir yatağındaki ahengi.
Sıra sıra taşların muntazamlığını,
Esas o sırra ermek...
Derinliği belirsiz ormanlarda kozalak toplamalıydım,
Belki bir kertenkele sürünüşünü.
Belki de bir karınca yuvasını görmeliydim,
Sokakta kir pas için de çocuk kahkahaları atmalıydım.
Upuzun bir masada katığı samimiyet olan,aile sohbetinin için de olmalıydım,
Karıştırılan çay sesinde, sevgi demlenmeliydi.
Umudun hikâyesini anlatmalıydı dedem,
Aşkın masalarda olmadığını tebessüm ederek söylemeliydi Babam.
Sevginin herşeyden önde olduğunu göstermeliydi Annem,
Bana güçlü olmak öğretilmemeliydi yola çıkarken...
Acırsan acırlar, acıma acınacak hâle düşersin sözleri zihnimde var olmamalıydı.
Acının da tadı adı olduğu, yaşanması gerektiğini bilmeliydim,
Içimde tonlarca ağırlığı taşıyıp, acıyı uyutmayı uyandındığında, tepetaklak olacağımı anlatmaları şarttı.


Yaşayarak öğrenirsin dedikleri bu mu?
Tecrübe ne ve kim için?
Susarak ağlamak mı olgunluk.
Kırıldığını gücenip darıldığını belli edememek mi?
Güç denilen söz hangi zaman diliminde yapıştı üstüme.
Yoksa yalnızlığa biraz daha yürümek mi?
Amansız sorular...
Zırhına sığınan, yaralarına yenisini eklemekten korkan küçük bir kız çocuğu olduğumu nasıl anlatabilirim ki!
Yürekçe okuyan var mı bu âlem de?
Cinsiyet gözetmeden anlayabilen var mı?
Deliren bu zaman, yürekleri öldüresiye tıkamış..
Menfaatin azgın hayvanı dört bir yandan saldırıyor,
Ve benim de payıma yazık ki,
Mutluluktan çok güçlü olmak düşüyor...!

Ayşegül Kahraman