İçimde bir yabancılaşma hissi giderek büyüyor, büyüdükçe beni bulunduğum ortamda küçültüyordu. Herkes gözlerini başıma dikmişti. Başımla ben, iki ayrı varlık gibi görülüyorduk. Gövdeme saygı duyulurken başıma hakaretler ediliyor, bu tezat hâlin ortasında, kalbim bir aklıma bir ayaklarıma gidip geliyordu.
Nihâyet dayanamayıp yerimden kalktım, hakaretlere sırtımı döndüm, ve otobüs durağına doğru yürümeye başladım.
Gövdem başımdan önce gitmeye kalkışınca, başım geriye doğru düşecek gibi oldu. Ortaya garip bir tablo çıktı ve etraftakiler başıma daha çok bakmaya başladılar. Sanki ona bakan gözlerden görünmez bir el çıkıp başımı bir sağa bir sola çekiştirip duruyordu. Bu çekiştirmeden boynuma ağrılar girmiş, boynumla başımı bağlayan damarlar kopacak gibi bir incelme hissetmiştim. Aradaki bağlantıyı incecik saç telleri sağlıyormuş gibiydi. Başım gövdemden ayrılmamak için bu ince tellere “Sakın kopmayın!” diye sesleniyor, haykırışları kulaklarımı tırmalıyordu.
Gövdemde hiçbir acı yoktu. Kalbimin gelgitlerini hissediyordum sadece. Ayaklarıma doğru kaydığı için, yer ayaklarımda atıyor, yer titriyordu. Gövdemin bir ritmi oluşmuş, ne yapacağını çok iyi biliyordu böyle durumlarda. Ama başım...
Başım hakaretlerle baş etmenin yolunu bir türlü bulamamıştı. Sıkışınca kalkıp gitmek istiyordu, ama gövdem hep direniyordu. Onun için kaçıp gitmenin bir anlamı yoktu. Başa hakaret, gövdeye hakaretti bir nevi ama pes etmek doğru değildi.
Otobüse bindim. Başım geri geri duruyor, gövdem oturacağı koltuğu kestiriyordu. Herkes tek tek oturmuştu koltuklara. Mecburen birisinin yanına ilişecektim. Koltuklardan birine yaklaştım, yanına oturacağım kişinin başı gövdesine sıkı sıkı yapışıktı. Ne rahat biri, dedim.
Gözlerimi kaçırdı başım, gövdem bütün haklarını bildiği için, hiç çekinmeden oturdu. Başım çekimser, yana doğru kaygılı bir şekilde gövdemin üzerine yerleşti.
Bu halde bir müddet yol gittik. Durağa vardığımızda otobüsten, önce başım, sonra gövdem, indik.
Kendimi bütün hissedemeden eve vardım böylece, üzerime rahat bir şeyler giydim. Bütün kaygıları başımdan attım.
Evde hiçbir sıkıntı yoktu. Ben, bendim.
Başımla beraberdim.

Zeynep Zuhal Kılınç