Araf’ta kalırım bazen,
İki dünya arasında,
Ruhum sıkılır burada,
Beden ise sanki semazen,

Başımı döndürüyor bu dünya,
Aklımı baştan çıkarırcasına,
Kötü düşününce giriyorum girdaba,
Sİlkeleniyorum dursana diyorum,
Ve Paradoks Araf’ına giriyorum,

Bazen duygu yoksulu olursun,
Düşünce zehri içmiş gibisindir,
Dipsiz boşluğa düşmüşsündür,
Saat durmuş,zaman kilitlenmiştir,

Hayatının anlamı,
Neşe umut ümit,
Hüzün sevinç gibi,
Hayallerini yitirmişcesine,
Varlık yokluk girdabına girersin,

Neler oluyor dersin kendine,
Beklersin ne zaman geçecek ,
Bu paradoks diye,
İçinden sesler yükselir,

Gerçeklikteyim akan zamanın,
Yaşamdayım rüyada da değilim,
Dersin ve Kulaklar çınlamaya başlar,
Sanki nabız atışın durmuşçasına,


Kalbin yerinden çıkarcasına atar,
Öyle ki tansiyon zirve yapmışcasına,
Çevrendekileri duyarsın tepki vermezsin,
Sanki yaşamla bağını kopratmışcasına,

işte o an !
Yaşanmışlıkların sel olmuş,
Bardak dolmuş ve boşalmıştır,
Böylece bir Araf’ta kalırsın,
O zaman aralığında,

Ve tekrar başlar damlamaya,
Kim olduğunu hatırlayınca,
Zaman yine akmaya başlar,
Sırtındaki yükün acısıyla,
Kendine gelirsin bilincinle,

Hislerin duyguların tokatlar seni,
Anıların gözlerinin önüne gelince,
Yine öyle böyle hayattayım işte,
Nasıl bir paradoksa girdimse dersin,


Hayat çok yorarsa böylece seni ,
Bazen düşersin Zihin oyununa,
Sanal ile gerçeklik arasında bir yere,
Ölüm’de yeni bir hayattır insana,

Dünyada ki paradoks asla olmaz orada,
Artık oyunlar sınavlar sona ermiştir,
Perdeler kalkmış Ruhlar özünü bilmiştir,
Sanal’dan gerçekliğe,Araf’tan Tekliğe gelinmiştir,

Artık İnsanın tüm boşlukları tamamlanmıştır,
Ölüm insana aslında kendisinin bilmesi bildirisidir,
Ne için yaratıldığını amacının gayesinin gösterildiği,
Yaşamında yaptıklarının karşılığın verildiği yerdir...

Ne mutlu Rahmana kul olup onun mükafatını kazananlara...