Eşimi Adana’ya bırakmış dönüyordum.Uzun yol hani araba kullanırken insan usanıyor.Keşke tanıdık biri karşıma çıksa da konuşarak gideriz diye düşünüyordum.Tam otobana çıkmak üzereyken hiç de tanımadığım biri el kaldırdı.Bir an tereddüt ettim ama nolacak ki alayım dedim.
’Beni de gideceğin yere kadar alır mısın?’ dedi.Gideceğim yeri söylemedim tabi.
’Buyur,gel’dedim.Bindi,yola revan olduk.Kılık-kıyafetini de pek beğenmemiştim ama bir kere arabaya almış olduk.Yolda giderken abuk-sabuk konuşmaya başladı.Davranışları ve konuşmaları hoşuma gitmiyordu.
’İzmirli olduğunu,pavyonda garson olarak çalıştığını,eğer yolun düşerse mutlaka beklediğini söyleyip adının Ali olduğunu,orda çok tanındığını,ailesini,kardeşlerini,ben sormadan anlatıp duruyordu.’Sıkılmıştım.
Elindeki paketten elma,cebinden de bir bıçak çıkarmıştı.Gözüm üzerindeydi.Hem arabayı kullanıyor hem de göz ucuyla takip ediyordum.Aklımdan kötü şeyler geçirmeye başladım.Olur ya yanlış bir şey yaparsa napacaktım.
Elmayı kesti yarısını da bana uzattı.’istemem’dediysem de ısrar edince almak zorunda kaldım.Nerdeyse Niğde’yaklaşıyorduk.İçimden bunu nasıl etsem de indirsem diye düşünüyordum ki telefonom çaldı.Arayan bir arkadaşımdı.Onun ne dediğini bile dinlemeden:
’Ekiplere söyleyin,beni Niğde’ de karşılasınlar’dedim.Şaşırma sırası Ali’ye gelmişti.Bana dönerek:
’İnan senin ’aynasız’ olduğunu anlamıştım’ dedi. Yani beni sivil polis sanmıştı.Hareketleri,durumu değişti.
’Tamam abi ben Niğde’ye girerken inerim’dedi. Çok rahatlamıştım.Çevre yolunda onu bıraktıktan sonra o anlamasın diye Niğde’ye girdim.Böylece hem mola vermiş oldum hem de çayımı içmiştim.Kendi kendime:
’Bir daha yolda tanımadığım birini almamaya söz verdim’Bu bana tecrübe olmuştu.
Sakın ha!Siz,siz olun,yolda tanımadığınız kimseleri arabanıza almayın.

Abdurrahman KAHRAMAN