"Bir mezar taşında okumuştum, dünya fani, hepsi yalan, ahiret baki, bizden ibret almalı hayatta olan"

Kurumuş yaprakları dökülmüş bir ağaç,
Gönüller çöl, kupkuru,
Sağanak rahmete muhtaç.
Karınlar belki tıka basa dolu,
Ama ruhlar Afrika’dan bile aç …
Kula kul olmaktan kaç.
Tek Allah önünde eğilmek asıl miraç.
Tevhit bunalan gönüllere ilaç.

Ümitler can çekişiyor,
Gözü gönlü tok insan bulmak güç.
Neden madde her şey olmuş?
Neden akıl nefsin oyuncağı olmuş,
Neden kul kula eğilir olmuş,
Neden acaba Yaratan unutulmuş?
Neden, neden, neden?
Gün gelecek ölecek beden,
Belli olacak kazanan ve kaybeden.

Gel geç olmadan, gözyaşınla gönül kirlerini yıka,
Gerçekten seni çok seven,
Yediren içiren,
Hatalarını örten,
Yüceler yücesi Rabbin var.
Düşün hayatı boş sanma,
En güzel sen, en zengin sen, en akıllı sen,
En büyük mevkide de sen olsan.
Her şey süt liman,
Dahi şen şakrak olsan
Vakt-i vefat gelince,
Veda edeceksin.
Ben etmem diyemeyeceksin.
Kalbinde hak aşkı yoksa bomboşsun.
Kör bir kuyudur inkar.

Orhan ŞENTÜRK