SEVGİLER TOPRAĞA GÖMÜLMÜŞ

Kısa mıydı, uzun muydu söylenen sihirli cümleler? Hiç kafi gelmiyordu hiçbir söze, eski püskü hayatın “karanlık sesiyle” savaşmıştık! Bu savaşın aydınlığını göremeden, zifiriyi ilmek ilmek “içimize çektik” ama asla pes etmedik yaşamaktan!..

Sevgiler, hem fedakarlıkları hem de sürprizleri severmiş, bunların hiçbiri olmayınca, kısa bir sürede sevgileri sönüp, yok olurmuş! Seven, “sevgisinin yanında” olmayı seçmediği zaman; o sevgi kaybedilmiş, mevsimler güzelliklere hasret kalmış, yeşeren çiçekler solmuş, çalan tüm “deruni şarkılar” manasız bırakılmış, sessizliklere bürünen insanlar hayata küsmüş, yaşamın “mor bulutlarında” sıkışıp kalmıştı kızgın gözyaşlarımız, güzel yürekler de etrafımızdan bir bir eksilmişti!

Sevmenin değerini bilmeyen insanlarla dolu dolu bir dünyanın istilası içindeyken bedenimiz, “ölümün nefesini” içimize çektik, sevginin ağır yükünü herkes taşıyamaz dedik ama bizi duyan olmadı!

Hiç kaybetmeyeceğini bilen sevgiler olmadan var olsun sahi aşklar!..

Dünden, bugüne “daha yakın” günler olmayacak, kim bilir daha ne ağır yaralar alacak aşklar ve ne çok sevgiler “toprağa” gömülecek, kim bilir?

Mehmet Öksüz