Efkarım birikti sığmaz içime diyordu bir yerlerde rakı içen adam.
Uzun zaman önceydi babasının gözlerinin içine bakarak onu sevmesini dileyen kızın hikayesi. Tanıdık geldi size de değil mi? Beşiktaşlıydı kadın, öyle ofsaytı bilmeyenler gibi de değil eee bayağı deplasmanlara gidercesine, sebebi neydi ki? Zor değil efendim babası Beşiktaşlıydı. Yalnızca gol atıldığı zaman sarılan, sadece maç yorumlarken konuşan, üç beş satır anı hatırında olan baba kız ilişkisiydi işte. Kadın bekledi, bekledi, bekledi... Baba bilmedi, bilmedi, bilmədi. O kız hiç bir zaman hasarı uçarı babasının küçük kızı olmadı. Hep olgun olmak zorundaydı. Lunaparka gitmedi, etek giymedi, başı sevilmedi...
Simdilerde gurur tabloları çiziyormus kızı mimar olmuş. Gelin görün ki kızı büyümüş, çocuk olmadan büyük olmuş, babasının ses tonunu dahi unutmuş...
Sahi baba söylesene biz şimdi ne yapacağız? elimden tutup da lunaparka mi götüreceksin yoksa sen diye sarildigim adamlarla hesap mı göreceksin? Cicili bicili ətəklər mi giydireceksin yoksa Beşiktaş maçı mi izleyeceksin?

Şimdi rakı içen adama ben soruyorum içindeki küçük kız çocuğunun umutlarını öldüren kadın olarak. Efkarın sığdı mi içine???


Sevilmemiş tüm kız çocuklarına ...