Yakın kavramlar gibi görünür aslında.
Azîm ile hırs. Başka dünyanın kavramlarıymış gibi görünür.
Azîm çalışıp çabalamak, hakkına razı olmaktır.
Hırs daima daha fazlasını istemektir.
Hakkımız olmadan, emek vermeden, kimden aldığımıza bakmadan, hırsın sonucu yıkıcı olmuştur.
Bu kavramları birbirine karıştıranlarda var eminim.
Azimli birine hırslı diyebiliyor, yapmak ile yıkmak kıskanmak ile imrenmek bu zıtlıkları sayıya vursanız sonuç değişmez devam eder. İnsanların azimli olması yetenekli olduğunun göstergesidir.
Hırslı kimseler ateşle oynayan ve kendini yakan kimsenin durumu gibi sanki..
Ya da hız eşittir hırs denilebilir sonuç kaza yapmak..
Azîm yoklukta şaşırmayanların,varlıkta şımarmayan ve kazanan insanlardır.
Tarihte nice olaylarda zulümle gelen bütün herşeyin başı hırs olmuştur.
Bana hep zıtlıkları hatırlatmıştır.
Habil ve kabil
İbrahim ve nemrud
Musa ile firavun
Adem havva ile iblis
Günah ile sevap
Azîm ile hırs bu zıtlıkları anlatmıyor mu?
Biri güneş aydınlıkken diğeri karanlık zulmet gibi..
Her zaman hakkımız olanı yavaş yavaş dürüstçe kazanmamız gerektiğini düşünüyorum. Azîmle çalışıp başaramasakta onurumuzun aydınlık şekilde devam etme düşüncesi bizi güneşin aydınlık yollar hazırlayacağı günlerin yakın olduğunun habercisidir..

"Hırs ve tamahın başladığı noktada saf duygular sona erer" der, Balzac..


Hepimiz hırslarımızın, öfkelerimizin esiri olmuş durumdayız ve bu esirlikten kurtulmuş olanlar hayatın hayat olduğunu, bu kadar hırs yapılmayacağını anlamışlardır.
Bir gün bu kötü duygu olan hırstan, Yusuf’un babası Yakub’a verdiği gömleğin ama gözlerini açtığı gibi bizimde manevi alemde gözlerimizin açılması tek duam..