İnsanlar niye bazılarını ötekileştirir? Kıskandığı için mi? Belki de farklı olduğu için.

37 yaşındayım 37 senedir şiddetin tanığıyım. Bunu inkar edemem. Azıcık aklı olan herkes hayatlarımızda şiddetin varlığını inkar etmez.

Kendiyle barışamayan insanlar, bunu dışarı yansıtıyorlar. Çünkü sebebinin başkaları olduğuna inanmak istiyorlar. Zekaları bu kadarına yetiyor. Sorunun kendilerinden kaynaklandığını düşünmek istemiyorlar. Ve hayatı bir tek kendileri için değil, herkes için zindan haline getiriyorlar.

Açıkçası ben çok yoruldum. Defalarca kez yardım eli uzattım onlara, ama kendi bildiklerinden şaşmıyorlar. Çünkü tek akıllı onlar. Geri kalan herkes kötü niyetli. Onlar TEK!

Bir insan şiddette ne bulur? Şiddet bugüne kadar neyi çözdü?

Sanırım kendi kusurlarını örtmeye çalışıyorlar böylelikle. Mutlu bir yaşam ilgilerini çekmiyor. Mutlaka bir terslik arıyorlar. Sadece kendileri mutlu olsun, gerisi de hizmetçi misali çevrelerinde adeta bir süs olsun istiyorlar.

Başkaları mutlu bir hayatı savunursa ona akıl vermeye çalıştığınızı sanıyorlar ve eksik akıllarını hatırlattığı için sizi bir tehdit olarak görüyorlar.

İşte sır tam burada yatıyor. Zeka, çoğu zaman duygusal zeka, eksikliği bu hayatı bu kadar zor hale getiren.

Peki ne yapmalı? Tatlı söz tehdit, yardım eli tehdit! Uzlaşmak istemiyorlar çünkü buna inanmıyorlar. Kibirleri buna izin vermiyor. Kendilerinden başka haklı yok! Herkes sünepe, herkes duygu sömürüsü yapan aşağılık. Kendilerini çok beğeniyorlar, kendilerine hayranlar...

İyilikle cevap veriyorsun, elini uzatıyorsun kolunu istiyor. O istediği gibi şiddete başvursun, sen sadece şükret istiyorlar. Çünkü sen iyisin, onlarsa daha üst mertebe olan kötüler!

İste çözüm yolları kilitleniyor.

Şiddet hepimizin hayatında var ve buna artık "dur" demenin vakti geldi de geçiyor.