Sevdiğiniz birini uzak bir yere gönderirken yaşadığınız o garip korkudan bahsetmek istiyorum..Bir daha görememek korkusundan...Eşim yeni görev yerine Adana ya giderken böyle bir duygu kaplamıştı içimi.. Çocuklarımız İstanbul da okuyordu o yüzden ben kalmak zorundaydım...Eşim bir yıl çalışıp dönerim diyordu..öyleyse neydi bu içimdeki kötü his..Derin nefes alsam da yetmedi nefesler bana...Icimdeki oksijen açlığinı gidermedi hava...Ve üç gün ,çok değil tam üç gün sonra gelen telefonla sarsıldı tüm benliğim..Eşinizin arkadaşıyım diyordu sakin olun ve bir yere oturun..nasıl sakin olunurdu ki böyle bir cümleden sonra..Adana dan arıyorum diyordu eşiniz hastanede yogunbakimda dün gece bir kalp krizi geçirdi diyordu...ilk aklıma gelen eşimin vefat ettiğini bana alıştıra alıştıra söylemeye çalıştıklarıydı..öyle ya, biz de öyle yapmadık mı geçen yıl esi ölen  arkadaşımıza?yığılıp kalmıştım telefonda...arkadaşlarım ne oldu diye soruyorlar ama ben cevap veremiyordum..çocuklarım evde uyuyordu henüz..eve gitmeliydim ama elim ayağım kesilmişti ve kıpırdamak sanki imkansızdı..ictigim bir yudum suyla toparlandım..eşim in arkadaşını tekrar aradım..ve söylediklerinin  doğruluğunu anlamaya çalıştım..ölmemişti eşim..ve bana ihtiyacı vardı..eve gidip çocukları uyandırdım..oğlum, kızım üniversitede okuyan akıllı çocuklardı..ağladılar önce..sonra sustular..ilk uçakla adana ya yola çıktık..kimsemizin olmadığı, kimseyi tanımadığımız bir şehre gidiyorduk..korkuyorduk...şehir hastanesi ne vardığımızda akşam dokuzdu...yoğun bakımın önünde beklerken gördüğüm ilk kişiye mecalimi anlatmaya çalıştım..hemsireydi o da..anladı halimi..bes dakika dedi,  gör ve gel..eşim, can yoldaşım, yarim, diğer yarım..bembeyaz yüzü..beni görünce titreyen çenesi..ağlamamak için kendini tutan mavi gözleri..ve dilimdeki şükür..o gözleri tekrar görebilmenin şükrü,duası...
Eşim ciddi bir kalp krizi geçirmişti..angio sonrası stent konulmuştu..artık hayatının sonuna kadar kan sulandırıcı ilaçlar kullanacaktı...tabi bir hemşire olarak bu ilaçların iyi etkileri kadar kötü etkilerini de düşünüyordum..mide kanaması, beyin kanaması ihtimali...bunları da düşününce emekli olma ihtimalimiz öne çıkıyor..ve bir daha öğreniyorduk..aile olmanın birlikte kalmanın kıymetini..bir daha anlıyorduk gurbetin zorluğunu..Ya son defa görüyorsak sevdiklerimizi..şu anda hemde şimdi...
Üstadın da dediği gibi...Ömür dediğin üç gündür..dün gelip geçti..yarın muamma..öyleyse ömür dediğin bir gündür..o da bu gündür..Allah sevdiklerinizden ayırmasın dostlar...
Beyazmelek