ÖĞRENDİM




Aylarca boş sayfalara bakıp, hiçbir şey yazamadım. Belleğimdeki kelimeler tükendi, anılar bitti, parmaklarım kilitlendi. Bu durum benim için hayatın tadı ve tuzunun kalmaması anlamına geliyordu. Boş sayfalara baktım baktım baktım. Artık yeni bir şey yazmamın imkansız olduğunu düşündüm. Bu düşünce beni korkuttu. Sonra kendime dedim ki;
‘’imkânsız’’ sadece senin rızanla olur. Rızam yoktu. Tekrar döndüm boş sayfama.
‘’Bazen bir boş sayfa yeni olanaklar sunar.

Her şey o sabah başladı. Kapımın önünde kalp krizi geçirdim. Hayır öyle göğsüme ‘’fil’’ filan oturmadı. Acı da yoktu. Boğulma hissi gibi bir şey. Gök yüzünün maviliği gitmiş, tamamen Van Gogh sarısı olmuştu. Ve eğilmiş bükülmüş ağaçlar Van Gogh renklerine bürünmüştü. Her zaman Vincent van Gogh ile ruhsal bir bağlantım olduğunu düşünmüşümdür. O muhteşem renklerin huzuruyla gözlerimi hastanede açtım. Ölümün her an gelebileceğini, hazır olmak gerektiğini, ve tekrar dolu dolu nefes almanın ne kadar muhteşem ve mucizevi bir şey olduğunu öğrendim.

Sonra ‘’Corona’’ adlı görünmez bir tehlike çıktı karşımıza. Evlere kapandık. Sanki her an sokaklardaymışız gibi kapanmak çok zor geldi. Eş dost bir yana, evlatlarımızla bile, uzaktan uzağa bakıştık. Maskelerin altında, mutlular mı, değiller mi anlayamadık. Her yer, her şey çok karanlıktı. Tek aydınlığımız pencerelerimizdi. Görünmeyen tehlikelerin, görünürlerden daha yıkıcı olduğunu öğrendim.

Yürümeyi unuttuğumuz ‘’Corona ‘’ döneminde nasıl oldu bilmiyorum, ayağım takıldı. Düşmedim, adeta duvara fırlatıldım. Sol bileğim 5 yerinden kırıldı, elim döndü, hangisi olduğunu bilmediğim bir omurum kırıldı. Nedendir bilmem ama yine ölmedim. Bakımını üstlendiğim Alzheimer hastası olan ablamdan telefonu istedim, bana televizyon kumandasını getirdi. Gayretlerimle oğluma ulaştım. İki ay alçılar ve çelik korseler içinde hareketsiz yattım. Bu süre içinde yardımsız hiçbir şey yapamadım. Ama benim için imkânsız yoktu. Kendim doğrulmalıydım. Kendim ayağa kalkmalıydım. Kalktım, yürüdüm, gerçi belim biraz bükük kaldı ama, olsun. Yürüyebilmenin ne kadar güzel bir şey olduğunu, ‘’Allah kimseyi elden ayaktan etmesin’’ sözünün ne kadar doğru olduğunu daha iyi anladım, ve Yaratana şükrettim. Azmetmenin ne kadar önemli olduğunu öğrendim.

Altmış beş yaş üstüne seyahat yasağı kalkınca, aldım ablamı, kız kardeşimin yazlığına gittim. İki ay, daha önce bu denli hissetmediğim oksijeni doya doya içime çektim. Denize girdim. Farkında lığım gelişmişti. Çiçeğe, böceğe, karıncaya başka gözle bakmaya başladım. Daha gözleri yeni açılmışken annelerini kaybetmiş üç kedi yavrusuna annelik ettim. Damlalıklarla besledim. Yaşama içgüdüsü ile hayata nasıl sarıldıklarını hayretle gördüm. Onlar doyunca çocuğumu doyurmuşum hissini yaşadım. Doğanın içinde yaşayınca insanın daha mutlu olduğunu öğrendim.

Şimdi ablamla beraber evimdeyim. Evimin Kıymetini daha iyi anladım. Bülbülü altın kafeste koysalar ah evim dermiş. Kardeşinin evi dahi olsa misafirliği uzun tutmamanın gerekliliğini öğrendim.

Penceremi özlemişim. Gözlerim ışıl ışıl, şimdi bambaşka duygu ve düşüncelerle dışarıya bakıyorum. Daha iyi öyküler yazmak azmi ve niyetiyle.


Pencerem,
Dünyayı içine alan
Çerçevem.

AYTEN TEKİN