2000 li YILLARDA YAŞAMAK

Biz ergen falan olmadık. Bizim ergenliğimiz annemizin bir bakışına bakıyordu. Anında fabrika ayarlarımıza dönerdik. Annemizden yeri geldi çok fena dayak yedik.Ama hiçbir zaman bizim olmayana tenezzül etmedik. Aramızda ara sıra annesinden dayak yiyip bu gün psikopat olan var mı?Hijyen kelimesi ile 28 yaşında tanıştım. Her içtiğimiz su bardağını mutfak tezgahına korkusuzca dizen var mı aramızda?Somya’nın altındaki sepet giysilerimiz için yeterdi. Dolap dolap kıyafetimiz de yoktu. Sokak sokak gezerdik. . Boş arsalarda ateş yakar, içine patates soğan atardık. İstediğimiz arkadaşa gider , evinde otururduk. izin almak gereksizdi. Korkusuzduk. Kimse kimseye tecavüz etmez, yada organlarını almaya kalkmazdı. .Lisede tanıştık sınıfta kalmayla ibrahimle.Ben o gün çok güldüm ilk defa başıma geldiği için ,İbrahim ise üzüldü çok fena hemde.Ama hiçbirimizin ailesi apar topar doktora götürüp bir dünya psikoloji raporu almadı. Niyetimiz temizdi her daim kirli dünyaya inat... satardık.Mahalle kavgalarında her yerimiz yara olurdu, dişlerimiz kırık, ellerimiz pis olurdu. Pis ellerimizle yağlı , yada salçalı ekmek yerdik. Bazen de domates, üstümüze fışkırta fışkırta, titiz annelerimiz buna bile izin verirdi. Pazar sabahları tv de Tom ve Jerry çizgi filmi izlerdik bıkmadan. Dünya öyle büyüktü ki dolaş dolaş bitiremezdik. Cep telefonu, marka ayakkabı, rengarenk oyuncaklar ve bilgisayarlarımız yoktu. Mahalle bakkalımızı dünyanın en zengin insanı sanırdık. Özgür büyürdük, kimse kıyıda köşede şunu yap , bunu söyle demedi. En büyük baskı annelerimizin kaşı gözünün oynamasıydı.. Savaş nedir, insanlar kaça ayrılır bilmezdik. mahallenin hayvanları hep arkadaşımızdı.. Fazla bir şeyimiz yoktu.Mahallemizin kızlarını namus bildik koruduk,kolladık.Bizden büyüklere saygımız vardı.Öğretmenlerimize sesimizi yükseltemeyecek kadar saygılı nesildik.
Biz öyle mutlu çocuklardık ki anlatılmaz.
2000 li yılların nesiline saygıyla...