Seninle bir bahar tanıştık. Çiceklendi bütün kurumuş dallarım. Sen beni sevdikçe meyve verdi hayata küsmüş yanlarım. Sonra yaz akşamın da elele yürüdük en sevdiğim sahilde, yaz aylarına yakışacak şekilde hergün güneş açtı ruhumda bedenimde. Aşkımız kalbimiz olmuştu. Kalbimiz huzuru bulmuştu. Dört mevsim vardı. Tabi ki sonbahar da geldi çattı. Biz yine birlikte ıslandık. Yağan yağmurlara karıştık. Yine de vazgeçmedik ellerimizi bırakmadık. Ekim ayıydı dudağıma ilk öpücüğü kondurduğunda. Eve gidene kadar ellerim dudaklarım da kaldı. Sanki nefesin hep ordaydı. Ilkimdin sen benim. Tenime dokunan o ilk ellerin, anlamıştım kaderim olduğunu. Günler geçti. Karlar yağmaya başladı. Çok üşüdük belki. Çok yıprandık. Fakat yine birlikte bu defa kârı koca olarak çıkıp kartopumuzu oynadık. Üşüdükçe birbirimize sarıldık. Biz sarıldık. Biz bütün sınavlara, bütün mevsimlere birlikte girip, birlikte çıktık. Hatırlıyor musun kaza geçirmiştin. Ölümden dönmüştün. Yanına varana kadar ben ayazdaydım. Yalınayak buzların üstünde sana koşmaya çalışıyordum. Kanlı ellerini tuttuğum da nefesim durdu sanmıştım. Senin ağzından kanlar benim yüreğime akıyordu. Gözyaşlarımla karışıyordu. Birlikte iyilestik. Birlikte iyilesecegiz. Tam 13 yıldır her mevsimi dibine kadar yaşadık. Hayat bu çünkü zorluklarla güzel günlerin tadı daha iyi çıkıyor. Guzel günler de, imtihandan geçtiğimiz günler de yine birbirimize dayanarak atlatacağız. Ilk tanıştığımız o baharı her zorluktan sonra yine tadacağız. Ben hiç kış geldi diye kaçmadım. Ben bir tek sevgin olmassa yok olurum. Yoksa bütün mevsimler gelsin. Ben hepsinin karşısında dimdik dururum. Soyadını mezar taşıma yazdırana dek savaşıp, hep elifin olurum. Yeter ki kalbimiz bir olsun.

Bir Elif Miktarı 🍃