YEDİVEREN MUTLULUĞUM OLDUN

Hayallerin ötesinden çıka geldim sana doğru, ister kader, istersen de kısmet de, ne fark eder ki?

Gece sessizce ağlarken, yelkovanı on ikiden vuran “haberi” yalpalıyordu hava. Rüzgârın şiddeti “çok” sertti. Ağaçlar bile “secde” etmişti bu sevginin uğrunda. Bu neyin telaşı dercesine kopuyordu gökyüzü, bir tufan misali gürlüyordu dünya, etrafı kin ve nefretle örülü bu yaşam döngüsünün içinden sıyrılıp sen yediveren mutluluğum oldun!

Bir sabah ansızın çalmıştın kapımı, gözlerimden akan yaşlar; senin üstüne düşmüştü, hayata küsmüş halimle içim kan ağlıyordu, her yerim sevgiye susamıştı, sen öylece gözlerime bakınıp durdun, bir şeyler anlatmak istercesine, sevginin “günahlı suyundan” içirmiştin o vakit. Ümitlerim kırgındı, hayattan hiç medet ummadığım bir anda; ruhuma çare, nefesime derman, sen hakiki adımlarımın “şahidi” olmuşken, bulutlar simsiyahtı, gözler kararmıştı, ateşin çemberine sıkışmıştı gecelerim, ahlarla, vahlarla ömrüm geçerken, sen yediveren mutluluğum oldun!

Gecenin bir yarısında oturmuş karanlığı dinliyordum, penceremden dışarı bakıyordum; minicik bir kedi yavrusu, sevgiye muhtaç halde ve yapayalnızdı, içimi çok acıtmıştı. Etraf büyükçe masumluğun sessizliğine hakimdi, günün aymasına saatler kala, sen “aklımın ucundan” çıkmıyordun!

Bazı insanlar der ki, aşka şifâ aramak günahtır diye; gözlerden akan her gözyaşın arkasında “katil bir sevgilinin olduğunu” bil, sen kendi kendinin çaresi ol, yaranı kendi kendine sarmayı öğren ama bunu da sakın unutma, bir gün gelecek, “yokluğuma” çok ağlayacaksın!

Ben, asla çıkar gütmeden, uğrunda canımı feda ederek, hiç kimseden yardım makbul olmayacakken sana, yanında oldum. Asla inkar etmiyorum, işte tam o esnalarda varlığınla bana “hayat” verdin!

Şimdi!.. Ne desem, neyi haykırsam evrene; saçlarının “her teline” dokunmak, en umulmadık anda sana gelmek ve içimde kopan fırtınalarla, aşk için sana diz çökerek akmak istiyorum ama bunun için artık çok geç!

Mehmet Öksüz